Toksik Pozitiflik: Acının Üzerine Dayatılan Gülümseme
Ancak özellikle son yıllarda, sosyal medyanın da etkisiyle, yaşanan her şeye pozitif bir açıdan bakılması gerektiği yönünde güçlü bir dayatma söz konusudur. Bu bakış açısı, dönüşüm için gerekli olan duygusal alanı daraltır ve bireyi olgunlaşma sürecinden uzaklaştırır. Popüler psikoloji dili ve sosyal medya söylemleri, acıyı hızla çözülmesi gereken bir problem gibi sunar. “Her şeye pozitif bak”, “mutlu olmayı seç” ya da “enerjini düşüren şeylerden uzak dur” gibi ifadeler ilk bakışta destekleyici görünse de çoğu zaman duygunun kendisini geçersiz kılar. İnsan üzülür, ancak bu üzüntüyü taşımasına izin yokmuş gibi hisseder.
Toksik pozitiflik tam da bu noktada başlar. Duygunun kaynağını anlamaya çalışmak yerine onu düzeltmeye odaklanır; acıyı dinlemek yerine üzerini örter. Oysa yaşanmayan hiçbir duygu yok olmaz, yalnızca yer değiştirir. Bastırılan acı zamanla huzursuzluk, tükenmişlik ya da açıklanamayan bir boşluk hissi olarak geri döner. Birey dışarıdan iyi görünmeye çalışırken, iç dünyasında çözülmemiş bir düğümle yaşamaya devam eder.
Asıl sorun insanların acı çekmesi değildir. Sorun, acı çekmenin yanlış, zayıflık ya da başarısızlık olarak sunulmasıdır. Sürekli mutlu ve pozitif olma baskısı, bireyi iyileştirmez; aksine onu kendi iç dünyasına yabancılaştırır. Çünkü insan ancak yaşamasına izin verilen duygularla bütünleşebilir.
Belki de mesele daha pozitif olmak değil, daha dürüst olabilmektir. Özellikle kişinin kendisine, duygularına ve gerçek benliğinin ihtiyaçlarına karşı… Çünkü insan acıdan kaçarak değil, onunla temas edebildiği ölçüde büyür.
Hazırlayan:
Uzm. Psk. Mustafa Cem Oğuz
Stajyer Psk. Dilara Merve Aydın
