İnsan temasla, yani sosyal ilişkiler içinde bulunarak var olur. Temasın yokluğu yada azlığı ruhsal açıdan işlevsel değildir. Başkasına temas etmek güven duygusunu ve cesareti arttırdığı gibi insanın kendisini tanımasında da rol oynar. ‘Öteki olmadan ben yokum’ demiş Kemal Sayar. Bu bakışa göre insan insanın aynasıdır. Ötekinin aynasında kendini görür aynaya bakan. Ancak temasta olmak da bazen sorunlara yol açabilir. Beklediği sevgiyi, ilgiyi göremez, ihtiyacı olan desteği alamaz ilişkide olduğu kişiden. Ve bu eksikliği hedeflerinin önünde engel olarak görmeye başlar.

Benzer sorunları olan danışanlarımla karşılınca kaktüsü hatırlarım. Kaktüs denilince çöl, kuraklık, diken gibi nahoş kelimeler gelir akla. Birçoğumuzun evinde gözümüzün önündedir. Ama kaktüsün varoluşuna dikkat etmemişizdir çoğu zaman. Ben kaktüse bakınca gücü hatırlıyorum. Bana göre güçlüdür kaktüs... Günlerce susuz yaşayabilir. Canlılığını sürdürmesi için suya da ihtiyacı yoktur ilgiye de. Var oluş amacını çözmüştür bir bakıma.. Herkese kendini sevdirmeye, herkes tarafından beğenilmeye ihtiyaç duymaz. Nitekim herkes bilmez kaktüsün çiçek açtığını.. Çoğuna göre kaktüs dikendir, serttir. Ama umurunda mı kaktüsün? O işine bakar. Sahip olduğu hayatı sıkıca kavrar. Varoluş amacı için büyür, gelişir, çiçek açar.

Kaktüsü anlattığım birçok danışanımın kaktüse olan hayranlığı ve kendine olan inancı artıyor. Bu zamana kadar bazı danışanlarım dikenleri olduğu için hayallerinin peşinde koşmaktan vazgeçtiğini, kaktüsün hikayesinde olduğu gibi aslında çiçek açmak için dikenlerin engel olmadığını anladı. Bazı danışanlarım ise bu zamana kadar dikenleri olduğu için hep şikayetçi ve memnuniyetsiz olduğunu ve dikenleriyle birlikte yaşamanın da mümkün olduğunu fark etti.

Sözün özü, sen de kaktüs gibi ol. İçindeki cevheri ortaya çıkarmak için başkalarının seni sevmesini, onaylamasını, seni desteklemesini, sana cansuyu olmasını bekleme. Kendini sevilmez, yetersiz, beceriksiz hissettiğinde kaktüsü hatırla ve dikenlerinin üstünden çiçekler aç.