Yemekler sakinleştirici “geçiş” tiriciler değildir
Kendilik oluşumunda bebek anneden farklı biri olduğunu memesinden ayrılırken algılamaya başlar, anneden başka bir dünyanın varlığını ise geçiş nesneleri ile algılar.
Bu yıkımdan geçişi kolaylaştıran bir nesneye sarılır bu bir oyuncak, bir battaniye olabilir. Yumuşak ve boşluğu kapatan bir nesnedir.
Yetişkinlik döneminde ayrıldığımız kişilerden, yerlerden, duygulardan ayrılmayı kolaylaştırmak için geçiş nesneleri ve geçiş alanları yaratabiliyoruz, bu bildiğimiz bir örüntüdür.
Bu kimi zaman bir kişi, kimi zaman bir alışkanlık, kimi zaman besinler olabiliyor. Bir yerden taşınırken, birinden ayrılırken, bir duyguyu bırakırken o boşluğu tahammül edici hale getirmek ve kontrol edebilmek için adeta bir geçiş battaniyesi gibi saran sarmalayan yumuşacık yiyecekler tüketilip, sürekli yemek yiyip, tıkınıp, gizli-özel yeme saatleri oluşturulabiliyor. Bu durum o duyguya ve o duygudan geçişi kolaylaştırıyor.
Kişi adeta var olan duygusal boşlukları yiyeceklere sarılarak giderir, besine tutunarak artık hem fiziken hem de duygusal olarak dolar. Böylelikle geçiş kolaylaşır, kopuşun hissettirdiği zorlayıcı duygular besine tutunarak giderilir. Fakat bu işlevsel değildir. Besinle ilişkinizin bozulmasına neden olur. Uzun vadede sorunlar yaratacak olan bu geçiş alanı yerine size iyi gelecek alternatif alanlar yaratabilirsiniz. Yumuşak bir battaniyeye sarılabilir, yakınlarınızdan yardım alabilir, hayvan sevebilir, insanlara yardım edebilirsiniz.
