Oyun bağımlılığı 1996 yılında Kimberly Young tarafından dile getirilmiş ve tartışmaya açılmıştır. Dijital oyun bağımlılığı mevcut tanı sistemleri tarafından bir hastalık olarak değerlendirilmemiştir. Ayrıca bu hastalığın tanımlanması ve tedavi edilmesiyle ilgili de sınırlı bilgiler bulunmaktadır. Yinede oyun bağımlılığı oyun oynama süresini kontrol edememe, farklı etkinliklere karşı ilgi kaybı, oynanmadığı zaman psikolojik yoksunluk hissetme, oynama sonucunda ortaya çıkan olumsuz durumlara rağmen oynamaya devam etme gibi belirtileri olan bir bozukluk olarak nitelendirilebilir.
Oyun türlerinin gruplandırılmasında kesin bir görüş birliği olmasa da taktik, yapboz, macera, aksiyon, spor türünden bahsedebiliriz. Oyun tercihlerinin cinsiyette farklılaştığı durumlarda vardır. Erkeklerin heyecan verici, görsel kalitesi yüksek olan, stratejik plan yapabilecekleri, çok oyunculu, çevrimiçi ve şiddet içerikli oyunları tercih ederken kadınlar ise yavaş tempolu, tek kişilik, fantezi içeren, şiddet içermeyen, kişileştirilebilir, karikatür tarzı oyunları tercih ettiklerini görüyoruz. Oyun bağımlılığının yaş üzerindeki etkisine bakacak olursak, özellikle 10-19 yaş arasındaki erkek ergenlerin aşırı oyun oynama yatkınlığı ergen kızlara ve diğer yaştaki insanlara göre daha fazla olduğu bulunmuştur.
Aşırı oyun oynamanın sebeplerine bakacak olursak oyuncuları motive eden bazı bilişenler olduğunu görürüz. Bunlar başarı, sosyallik ve oyuna dalma başlıkları altındadır. Nedenlerden bir diğeri ise oyun oynadıkça ortaya çıkan olumsuz durumlardan kaçmak ve sorunları unutmak için daha fazla oyun oynanmasıdır. Oyunlarda başarı elde etmenin gerçek hayatta elde edilebilecek başarılardan daha kolay olması ve aşırı koruyucu müdahaleci ebeveynlerin yanında elde edilmeyen özgürlüğün oyunlarda elde edilmesi de oyun oynamanın sebepleri arasındadır. Oyun bağımlılığının bazı olumsuz sonuçları vardır. Ders başarısında düşüş, diğer aktivitelere ilgi kaybı, sosyalleşmenin azalması, aileyle olan ilişkilerin azalması örnek verilebilir. Oyun oynama aşırıya kaçmadan kontrollü bir şekilde olduğu zaman olumlu yanları da görülebilir. Stresi azaltması, insanların yoğun şehir hayatından uzaklaşması, yorgunluğun azalması, eğlendirmesi, öz güven yükseltmesi gibi örnekler verilebilir.
Oyun bağımlılığının tedavisinde bazı yazarlar farmakolojik tedavi yanı sıra BDT ve motivasyonel görüşme yöntemlerinin etkili olduğunu bildirilmiştir. Araştırdığım bu konu hakkında ilgimi en çok çeken konuları açıklayacak olursam 10 – 19 yaş arasındaki erkek ergenlerin aşırı oyun oynama yatkınlığı ergen kızlardan ve diğer yaş grubundaki insanlardan daha fazla olması, diijital oyun bağımlılığının tanı sistemleri tarafından hastalık olarak kabul edilmemesi, bu problemin tanılanması ve tedavi edilmesiyle ilgili sınırlı bilgiye sahip olunması, oyun tercihlerinin cinsiyete göre değişmesi, erkek oyuncuların kadınlara göre mezokortikolimbik ödül sisteminden daha büyük aktivasyon ve fonksiyonel bağlantı sağlaması ve dijital oyun bağımlılığını değerlendirmek için patolojik kumar oynama ölçütlerinin kullanılmasıdır. Griffiths, dijital oyun bağımlılığının patolojik kumar oynama tanı ölçütlerine dayalı yedi madde ile tanımlamış. Bunların önem atfetme, tolerans, yoksunluk, duygu durum değişikliği, nüksetme, çatışma ve problemler olduğunu söyleyebiliriz. Oyun bağımlılığını önleme konusunda ailelerle yönelik bazı yol göstericiler vardır. Çocuğunuzun oyun oynama davranışı oluşturun, oyunlarını herkesin görebileceği alanlarda oynamasını sağlayın, oynadığı oyunların içeriğine dikkat edin ve çocuğun gerçek ile sanal dünya arasındaki farkı anladığından emin olunmalı bunlardan bazılarıdır.
Bu konuyla ilgili oyun bağımlılığının oluşmasında erken yaştan itibaren sosyal çevrenin ve dijital oyun oynama davranışının kontrol altında tutulması gerektiğini düşünüyorum. Çocuğun ailesiyle kurmuş olduğu bağın sağlıklı olması oyun oynama davranışını olumlu yönde şekillendirebilir. Ayrıca arkadaş çevresi ve çocuğun iletişim kurduğu diğer insanlara dikkat edilmeli. Dijital oyun bağımlılığı yalnızlıktan dolayı da meydana gelebilir. Sosyal ilişkilerin yetersiz olması, bireyin sosyalleşmek için çevrim içi ve çok oyunculu oyunlarla fazla zaman geçirmesine neden olabilir. Aynı zamanda öz güven eksikliği ve okul, iş, evlilik gibi konularda başarısız olması da kişinin oyun bağımlısı olmasına sebep olabilir. Oyun bağımlılığı probleminin tanılanması ve tedavi edilmesiyle ilgili sınırlı bilgiye sahip olunması bu rahatsızlığı yaşayan kişilere yardım edilmesini zorlaştırabilir. Bu yüzden bu rahatsızlıkla ilgili daha çok insanla iletişime geçip daha geniş araştırmaların yapılmasını öneriyorum. Ülkemizde bu hastalıkla ilgili daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır. Ülkemizdeki ergen ve genç erişkinlerle dijital oyun bağımlılığı konusunda konuşulmalı ve fikirleri alınmalıdır. Okullarda çocuklara bu hastalıkla ilgili bilgi verilmeli ve öğretmenleri bu konuyla ilgili eğitilmelidir. Oyun bağımlılığına sebep olabilecek bir konu olan aile içi iletişimin önemine dikkat çekilmeli ve aileler oyun bağımlılığıyla ilgili bilgilendirilmeli ve çocuklarıyla sağlıklı iletişim kurabilmeleri için ilgili merkezlerden kurs almalıdır.
