Bilim insanları üç farklı tür gözyaşına sahip olduğumuzu söylüyorlar. Bunlardan ilk ikisi vücudumuzun kimyasal tepkimelerinden oluşurken, üçüncü tür gözyaşı tamamen yoğun duygular yaşamamız sonucunda meydana geliyor.
Kişinin yaşadığı duygusal karmaşanın durulmasına sebep olan ağlama eylemi, onu rahatlatır, daha sağlıklı düşünmeye ve içsel cevap bulmaya yardımcı olur.
Sevinç, keder, kayıp, çaresizlik, sinir, heyecan, suçluluk gibi yoğun yaşanan birçok his, gözyaşlarımızın serbest kalmasına sebep olurken, insani yanımızın da ne kadar çok kuvvetli olduğunu bize gösterir.
Çoğu zaman can acıttığını düşündüğümüz ağlama hissi aslında kendi kendimizle geçirdiğimiz en özel dakikalardır. İtiraf edemediklerimizi söyleme, geciktirdiğimiz özrü dileme, sevgimizi gösterme ve içinde genellikle çaresizlik barındıran, kelimelere dökemediğimiz ve adlandıramadığımız duyguları serbest bırakmamızın en somut halidir.
Ağlamanın kadını, erkeği yoktur. Her insan ağlama ihtiyacı duyar ve ağladıkça rahatlar.
Toplumsal önyargılar nedeniyle bizim için çok özel ve gerekli olan bu eylemi çoğu zaman sınırlandırarak, yasaklayarak, saklayarak yaşıyoruz maalesef. Ve bu şekilde öğretiyoruz çocuklarımıza. “Sus, ağlama!’’ kelimelerini o kadar çok kullanıyoruz ki, çocuk neye, nasıl ve neden ağlaması gerektiğini tam olarak kestiremiyor. Hep bir “hata mı yapıyorum,’’ çelişkisine düşüyor.
Oysa duygularımızın bilincine varmamıza yardımcı olan bu durum, bizi zihinden uzaklaştırıp fiziksel olarak rahatlatan en masum boşalma yolumuzdur.
İçimizde biriken ve bilinçaltımıza yerleşip uygun olmayan bir yer ve zamanda, tahmin edemeyeceğimiz bir biçimde ortaya çıkması kesin olan olumsuz duygulardan kurtulup özgürleşmemiz için ağlamanın ne kadar gerekli olduğunu bilebilsek, kim ne der diye düşünmeden güçsüz görünme kaygısı gütmeden rahat rahat dökeriz gözyaşlarımızı.
Gülmek ne kadar güzelse ağlamak da o kadar harikadır. Göz pınarlarınız dolduğunda bırakın aksınlar ve yıkasınlar ruhunuzu. Sağalmanın en doğal halinden mahrum etmeyin kendinizi.
