Bize zarar verdiğini bildiğimiz bir çayı içmeye neden devam ederiz?
Emek harcadım acaba düzelir mi? Hala kurtarabilir miyim? Yani demem o ki hala bir şeylerin değişebileceğine inanmak.
Benim yüzümden mi bu haldeyiz? Aslında bu düşünce kalıbı ta bizim çocukluk yıllarımızdan gelir, ebeveynlerimizin bizi değersizleştirdiği yıllardan. Anne babamızın duygularımızı reddedişi kendimizde bir eksiklik, bir kusur arama algısı ile büyümemize sebep olur. *manipülasyon!! Karşı taraf bize şunu söyler: “ilişkimizde sorun yok, sen büyütüyorsun”
Yas dönemini göze alamama: ilişki istediği kadar toksik olsun, zarar versin, sonuçta her biten ilişki ardından bir yalnızlık, bir yas dönemi vardır. Bazı insanlar bununla mücadelede kendilerini zayıf görürler.
Artık toksik ilişki nedir, sebepleri nelerdir biliyoruz. Geriye kalan şey ise nasıl kurtulurum? Bu sebepleri bilmek son derece önemli. İşaretleri fark edin. Kabul edin. Fark etmek, değiştirmeye çalışmak ve gerçeklerle yüzleşmeye başlamak. Toksik ilişkinin, içtiğimiz zehrin hasarını fark edip kurtulabilirsiniz. Dürüst olun kendinize. Evet çok zaman ve emek harcadınız çok umutluydunuz ama kasıp kavuran o his. Onu susturmayın. Tutunacak dallar aramayın unutmayın her tutunduğunuz dal elinizde kaldı. En önemlisi de kendiniz olun.
Gerçek benliğinizin bile reddedildiği o ilişkide durmak ne kadar anlamlı?
Unutmayın iki taraf da inanmadan, sevmeden, değer vermeden ve tam bir çaba sarf etmeden bir gün değişir umudu ile o zehri içmeye devam etmek yalnızca toksik ilişki ile olur. Bizler ise ilişkiyi keyif için, mutluluk için yaşamalıyız.
