gerçekten eşcinsel miyim?

Ben çok duygusal biriyim hocam.kendime güvenimin de olduğu söylenemez.topluluk içinde konuşurken sesim titrer mesela,kavga ederken tartışırken kendimi kaybedecek gibi olurum.geçmişte 3 ilişkim oldu ve hepsinde sevgim bitmesine rağmen ayrılmayı karşı taraftan bekledim mesela.bu aşırı duygusallığım ve güvensizliğimden ötürü çoğu zaman olaylar karşısında istediğim tepkiyi veremiyorum.sonradan düşünüyorum keşke şunu deseydim,şöyle davransaydım diye ve kendime kızıyorum.İnsanları kırmaktan imtina ederim ve yalnız kalma korkum var.yapayalnız ölüp gideceğimi düşünürüm çoğu zaman!bu yüzden de hak etseler bile insanlara,arkadaşlarıma,aileme kızamıyorum.kızsamda çok hafif kalıyor.anlayacağınız karakter konusunda da sıkıntılarım var bir türlü kendimi gerçekleştiremediğim,asıl benin bu olmadığını düşünürüm.bunda babamın aşırı otoriterliği ve kuralcılığıda etkindir.ona aşağıda da değindim.aileme,özellikle anneme çok bağlıyım. ama bunun makul bir sebebi var:çok mutsuz bir ailede yaşıyorum!anne ve babam birbirleriyle çoğu zaman konuşmazr ve duygusal,fiziksel birliktelikleri yok.annem 20 senedir evde dışarıdan izole bir şekilde yaşıyor.ayrıca tansiyon hastası ve 2 çocuğuna da aşırı düşkün.mesela beni arayıp ulaşamazsa 30dk içinde krizlere giriyor!onun haline çok üzülüyorum.babamı da seviyorum ama annemin bu halinden onu sorumlu tutuyorum.iyi bir adam sayılır ama anneme ve bize karşı ilgisizliği yüzünden onu hiç affetmeyeceğim.ayrıca zamanında ayrılık kararlarından vazgeçirttiğim içinde kendimi de suçluyorum.arada düşünüyorum hadi bu olayları geçtin,eşcinsel değilsin evlenip gidersen annen ne olacak diye?hocam babam annemi hastaneye bile götürmüyor!haklıyım sanırım bu konuda.bir de kardeşim var onunla da ilişkim çok zayıf!koca adam oldu(21)oturup iki kelam edemiyorum hayat hakkında,gündem hakkında ya da geyik muhabbeti vs..kız arkadaşı var, 1 senedir normal bir abi çoktan tanışmıştı ben daha bekliyorum.açıkçası tanışmakta istemiyorum ya da ertelemeyi diyelim ona.ilk sorudaki cinsel durum hariç erkek gibi hissediyorum.mesela kendimle konuşurken oğlum burak diyorumher ne olursa olsun herkes çekip gitse de hayatımdan,ağlamaktan gebersem de bir şekilde ayağa kalkabileceğimi düşünüyorum.her doğan güneş yeni bir umuttur diyorum.hakkımı ağlayıp sızlamadan savunurum,erkekler içinde kendimi ezdirmem ama bu böyle olması gerektiği için değil gerçekten hadlerini bildirmem gerektiğini düşündüğüm için.ama dediğim gibi bir tartışma durumunda sinir histerisine gireceğim an bırakıyorum haklı olsam da uzatmıyorum.çünkü ya kendime ya da karşıdakine fiziksel veya duygusal zarar vereceğimi düşünüyorum.aklıma geleni dilim döndüğünce yazdım hocam..