Her insan bir hikayeydi ve herkes kendi hikayesinin kahramanıydı aslında sadece farkında değildi insan var olmuş olmanın ne kadar kıymetli bir hediye olduğunu..…acıları, çaresizlikleri,utançları, vardı kaçtığı, kaçabildiğini zannettiği…. Kendince bir kaçış rotası seçmişti ne kaçtığının ne de rotanın farkındaydı…kimi şehri terk etmişti, kimi isminin önüne sıfatlar eklemişti, bazıları her gün camları silmekte bulmuştu çözümü, kimileri görünmez olmakta….Ama olmadı bir bakış, bir cümle, bir çocuk ağlaması bazen bir şarkı sözü yetti herşeyi yerle bir etmeye tepe taklak düştü insan o kaçtığı karanlık dehlizlere hızlı ve sertçe..

Bir film vardı oynanan karakterler, mekan, senaryo değişiyor ama filmin sonu hiç değişmiyordu… Her seferinde başa en başa dönmek çok yorucuydu çok yorulmuştu artık birgün dur dedi kendine bu böyle gitmemeli ,”BU BÖYLE GİTMEMELİ” bu cümle çok tanıdıktı çınladı kulakları çok duymuştu bu sözü etrafındakilerden bazen usulünce bazen sertçe söylediler kimi zaman sarstılar birçok kere itelediler cümle aynıydı ama ses farklıydı bu sefer kendi içinden çok derinlerden cılız bir ses duydu ama kıymetli olanda buydu zaten

Bilmediği bir yolculuğa başladı ona bu yolculukta eşlik edecek biri vardı yanında birlikte onun kaçtığı kör kuyulara yavaş yavaş inmeye başladılar epey direndi başlarda, yumrukladı kapıları, öfkelendi, çok korktu, indi çıktı merdivenleri bir ileri bir geri yalpaladı durdu, ağladı sızlandı, yanındakine kızdı, döndü kendine kızdı, sonra duvarlara kızdı….. yavaş adımlarla merdivenleri indikçe karanlığın o kadarda karanlık olmadığını, o kadarda korkunç olmadığını, karanlıkların içinde küçük küçük aydınlıkların olduğunu farketti

Döndü yanındakinin yüzüne baktı aynıydı yanında ki kızdığıda, sevdiğide ,güvendiğide aynı kişiydi döndü aynada kendine baktı acıları, hüzünleri ve sevinçleriyle bir bütündü. Herkes gibi bir yolcuydu bu yolculukta düşen, kalkan, düşünen, akleden ama herkesten farklıydı duygularını hissedişi, deneyimleyişi ona aitti biricikti tıpkı hikayesinin biricik olduğu gibi…