Çocuk büyütmek, sevgiyle dokunmuş ince bir denge işidir. Sınırlar, çocuğun kanatlarını kırmadan ona güvenli bir alan sunar. Onu kısıtlamadan, korkutmadan, sadece güvende hissettiren yumuşak ama kararlı bir çerçeve çizer. Tıpkı rüzgarın bir yelkenliyi doğru yöne sürüklemesi gibi, sınırlar da çocuğun hayat yolculuğunda bir pusula görevi görür.
Bazen ''hayır'' demek zor gelir. O minik eller size uzanırken, ''tamam, peki'' demek daha kolaydır. Ama sevgi bazen sınır koymayı da gerektirir. Çocuğun her istediğine izin vermek değil, ona neyin değerli olduğunu öğretmek gerekir. Çünkü sınırlar yalnızca korumak için değil, aynı zamanda öğretmek için de vardır. Sabırla ve sevgiyle konan sınırlar, çocuğun dünyasını anlamlandırmasına yardımcı olur.
Çocuk sınırları zorlar, çünkü merakla öğrenir. Keşfetmek büyümenin bir parçasıdır. Ama bilir ki onu yönlendiren, düştüğünde elini tutan bir ebeveyni vardır. ''Hayır'' dediğinizde belki üzülür, belki öfkelenir. Ama zamanla anlar: Bu sınırlar, onu kontrol etmek ya da kısıtlamak için değil, ona zarar vermemek adına, sevgiyle çizilmiş güvenli bir çerçevedir.
Sınırlar, bir çocuğun kendini değerli hissetmesini sağlar. Ona başkalarının sınırlarına saygı duymayı öğretirken, aynı zamanda kendi sınırlarını da çizmeyi gösterir. Kendi sınırlarını bilen bir çocuk, güçlü, özgüvenli ve kendi değerini bilen bir birey olarak büyür. Ve bir gün, kendi çocuklarına da aynı sevgi dolu sınırları çizmeyi öğrenir. Çünkü en güzel sevgi, hem koruyan hem de özgürlüğü içinde barındıran sevgidir.
