Depresyonun zihinsel, duygusal, bedensel ve davranışsal boyutta ortaya çıkarttığı bazı belirtilerini aşağıdaki şekilde sıralayabiliriz. Klinik depresyonun tanılanması psikiyatri hekimleri tarafından çok sayıda verinin, kendi mesleki deneyimleri ve çeşitli tanı kriterlerine göre değerlendirilmesiyle yapılacaktır. Ancak aşağıdaki belirtilerden 2-3 tanesi 2 haftadan uzun bir süre gözlemlendi ise bir uzman ile görüşmenin zamanı gelmiştir.
Sıkıntı, bunalma ve daralma hissi.
Uykusuzluk, uykuya dalamama, yataktan çıkmak istememe.
Ölme isteği, intihar düşünceleri ve girişimleri.
Aşırı duygusallık, alınganlık, güvensizlik ve kıskançlık duyguları ile sürekli ağlama isteği.
Baş, boyun, göğüs ağrıları, nefes alamama ve mide, bağırsak şikayetleri.
Vücutta yanma, ateş basmaları, bayılma ve kasılma nöbetleri.
Yaşamın anlamsızlığı duygusu.
Sinirlilik, gerginlik, sabırsızlık ve tahammülsüzlük.
Halsizlik, bitkinlik, enerji eksikliği, çabuk yorulma.
Özgüven ve özsaygı duygularının azalması, değersizlik duygularının artması.
Hiç kimse tarafından anlaşılmadığı, sevilmediği, istenmediği hissi.
Hiçbir iş yapmak istememe, her şeyi gözünde büyütme ve erteleme duygusu.
Sevdiklerini, yakınlarını kaybetme korkuları.
Mutsuzluk, üzüntü, keder duyguları. Daha önce keyifle yaptığı ilerden zevk alamama.
Yaşlılarda terk edilme, sevilmeme, yalnızlık ve işe yaramama duyguları.
Genel bir isteksizlik, hareketlerde azalma.
Unutkanlık, dikkatini toplayamama.
Cinsel isteksizlik, ereksiyon kaybı, orgazm olamama, kadınlarda adet düzensizlikleri.
İştah ve kilo kaybı ya da aşırı iştah nedeniyle kilo olma.
Sigara, alkol kullanımın artması ve madde kullanımına yönelme.
İnternet kullanımı, bilgisayar oyunları ya da kumar oynamada artış.
İçe kapanma, evden, yakınlardan, her şeyden uzaklaşma isteği.
Üzüntü, karamsarlık, mutsuzluk, isteksizlik gibi olumsuz duyguların, bedensel enerjinin azalması, halsizlik, uykusuzluk, sabahları yataktan çıkmak istememe, konsantrasyon güçlüğü, kendini işe verememe gibi belirtilerin yaygın bir şekilde, bir kaç haftadan uzun süre ve genelde gündelik yaşamdaki olumlu gelişmelere rağmen devam ettiği klinik bir tablodur.
