Akşam eve gelen anne ve babalar gün içinde çocuklarını özlediklerinden ya da dayanamadıklarından akşamları her istedikleri yapmaktadır. Bazen sınırı korumaya çalışsalar da çocuk ısrar edip ağladığında bu sefer dayanamayıp istediğini yapmaktadırlar. Aslında bu daha da tehlikeli bir durumdur ki çocuk burada istediğinde değil ağladığında isteklerinin olabileceğini öğrenmiş olur.

Akşama kadar kurallarla bakılmaya çalışılan (okulda ya da evde) çocuk anne babayı gördüğünde farklılaşır, birçok istekte bulunur elde edemediği anlarda da ağlar ve anne baba daha fazla ağlamaması için istediklerini ağladığı anda yapar. Bu süreç böyle devam ettiğinde, okula başlama vakti gelen çocuk isteklerinin bildiği gibi ağlayarak olmadığını gördüğünde büyük bir hayal kırıklığı yaşar ve içine kapanabilir. Genelde evde terör estiren bu çocuklar okulda çok akıllı – uslu! olarak adlandırılır ve aileler bu duruma anlam veremez.

Böyle yetişen çocuklar kendini ifade etmekte hayat boyu zorluk yaşabilirler çünkü nasıl yapması gerektiğini bilmemektedirler. Evde hep ağladığında susması için istekleri yerine gelen çocuklar ilerleyen dönemlerde daha da hırçınlaşmaya, yersiz isteklerde bulunmaya başlarlar ve aileler bu durumlarda nasıl davranması gerektiğini tamamen şaşırabilirler.

Aslında yapılması gereken temel şey hiçbir zaman ağlarken isteklerini yapmamaktır. ‘’Tamam yapıcam ama bekle ağlama, sus’’ denilmeli yani asla ağladığı anda istediği olmamalı ama sustuğu anda yapılmalı ancak yapılmaması geren bir şey ise yapılmamalıdır. Ve bu şekilde de çocuk ailenin kurallarını, neyi yapıp neyi yapamayacağını öğrenir. Şu da çok önemlidir. Her zaman davranışımızın sebebini söylemeliyiz. Yaş düzeyine göre neden o istediğini yapmadığımızı söylemeliyiz. ‘’Bu oyuncağı alamam çünkü yeterli param yok’’ ya da ‘’evde şuan benzer oyuncağın var zaten bunu daha sonra alabiliriz’’ denilebilir.