Ayrılmak istemediğimiz birinden (sevgili, eş, çocuk, aile, arkadaş) bir yerden (Okul, iş, şehir, ülke) ayrılık, baş edilmesi zor bir durumdur.
Psikolojik kriz, kişiyi sarsan, alışkanlıklarını değiştirmesine sebep olan ve sonuçta iyi yönetilirse değiştiren birçok şey olabilir: Travmatik yaşantılar, yas, iş kaybı, taşınmak, boşanmak ve ayrılık gibi.
Ayrılık, eğer iki taraf da buna karar verdi ve duygusal olarak bir şeyler bittiyse, çok da sarsıcı olmayabilir. Gene de alışkanlıkların değişmesi, bir uyum süreci gerektirecektir.
Romantik bir ilişki beyinde, tıpkı madde ya da alkol kullanımı gibi bir etki sağlar. Ayılmak daha uzun sürer ve akşamdan kalma
durumu da ayrılıktır 
Ayrılığın beyinde, şiddetli fiziksel acı gibi algılandığı, yapılan araştırmalar sonucunda ortaya konmuştur.
Şok, inkâr ("Biliyorum, gelecek"), fiziksel ve psikolojik sağlığın bozulması (Uyuyamama, yiyip içememe, eve kapanma, hatta özbakımı ihmal etme), öfke ve suçlama (Kendine, karşı tarafa, başkalarına), görülebilir.
Peki ne yapmalıyız? Ayrıldınız, artık bitti. Öncelikle bunu kabul etmelisiniz. Bana göre aşk, bağımlılık ve obsesif kompulsif bozukluktan izler taşıyan bir durum. Hani "Bağımlı olmuşum!", "Onu takıntı haline getirmişim!" diyorsunuz ya, bu kısmen doğru. Ama aşk hastalık ya da bozukluk değildir. Sadece gerekli durumlarda ilaç desteği alınabilir. Yoksa yastaki gibi, o acı yaşanacak ki, içerideki zehir aksın (Ağla, anlat ve geçecek, unutma!)
Onu hatırlatacak her şeyden (Eşya, yer, durum, fotoğraf, özellikle sosyal medya) uzak durmalısınız.
Sosyal destek; aile, arkadaş desteği çok önemli bu aşamada. Olmazsa psikolojik destek alabilirsiniz.
Zamana bırakmak ve o sırada kendine boş zaman bırakmamak önemli: İş, hobi, günlük hayat rutini vs.
Fiziksel egzersiz, her zamanki gibi bu durumda da daha mutlu olmanıza katkı sağlar.
Sağlıklı beslenme ve uykuya dikkat etmek de önemlidir.
"Çivi çiviyi söker." doğrudur. Ama, ayrılıktan hemen sonra, o acıyı unutmak için rastgele biri, genelde yanlış, olmaması gereken biri olur.
