İnsan sosyal bir varlıktır ve başkalarına ihtiyacı vardır. Mutluluğu da hüznü de paylaşmaya, anlatmaya, anlaşılmaya, birlikte vakit geçirmeye, çalışmaya, başarmaya...
Ama bir taraftan da hepimiz yalnızız. Her zaman hem de... Hep kullanılır ya "Kalabalık içinde yalnızım." Çünkü bütün duygu ve düşüncelerimizi başkalarına her an aktaramayız. Bunu yapma düşüncesi bile yorucu.
Peki, herkesin bildiği anlamda yalnızlık... Bunu da iki farklı şekilde yaşayabiliyoruz: Mecburen yalnız olmak ve kendi isteğimizle yalnız kalmak.
İnsan sevdiklerinden uzakta yaşamak, çalışmak, bulunmak zorunda kalabilir. Başkalarıyla paylaşamadığımız dört duvar, üstümüze üstümüze gelebilir, bunalabilir, depresif hissedebiliriz.
Eğitim, sağlık gibi durumlarda, kısa süreli yalnız kalmak bile insanı zorlayıp kötü hissettirebilir.
Yalnız kalmak tercihse, kişi kendisi bunu seçtiyse, yalnızken de yapabileceği birçok şey bulabiliyorsa ve bu şekilde mutluysa, bu aslında bizim müdahale ettiğimiz bir durum değil.
Kişinin kendisi dahil kimseye zararı yok ve kimsenin hayatını zorlaştırmıyorsa, neden olmasın! Asosyallik ve sosyal fobi tamamen farklı durumlar ve ikincisiyle ilgilenmemiz gerekiyor.
Çünkü bizim için önemli olan insanların mutlu olmaları, varsa işlerini yapabilmeleri, sağlıklı ve dengeli bir hayatlarının olması.
Kişilik özelliklerine bağlı olarak fazla sosyal olmamak, kitapları, evcil hayvanları, bitkileriyle yaşamak da bir seçim olabilir ve saygı duyarız.
