Hayat, çoğu insana birçok şeyi altın tepside sunmuyor. Çalışıp çabalamak, yıkılmak, toparlanıp üstümüzü silkeleyip devam etmek zorunda kalıyoruz çoğumuz.
Bu yolculukta önemli yol ayrımları, verilmesi gereken kararlar oluyor. Bir bluzu satın almaktan, okul, iş, eş seçimine kadar o kadar geniş bir alanda karar vermemiz gerekiyor ki...
Hayatı nasıl yaşayacağımız, tabii ki sadece bize bağlı değil. O kadar fazla etken ve değişken var ki, biz bazen baş rolünde olmamız gereken hayat filmimizde yoldan geçen figüran gibi hissedebiliyoruz.
Herkes özgür olmak istiyor, emin olun! Hatta 3 yaş çocuğu kadar özgür... O yaş çocuğu, konuşma ve yürümeyi öğrenmiş, koskocaman dünyanın da, dev gibi yetişkinlerin de sadece ya da en azından en çok kendisi için var olduğunu sanıyor.
Ama yetişkinler olarak, hem kendimiz hem çocuklarımız hem de başkalarıyla ilgili kararlar verirken kılı kırk yarmalıyız. Bütün seçenek ve ihtimalleri değerlendirmeli, yardım kaynaklarını, olabilecek aksiliklere karşı B, C, D... bütün planları da düşünmeliyiz.
Bu kadar zor bir süreçten sonra verdiğimiz kararı uygulamalı, arkasında durmalı, sorumluluk almalıyız. Sonuç iyi de kötü de olsa, bu bizim kararımız.
Saygı duymayan, eleştiren, hatta vazgeçirmeye çalışan insanlar olacaktır. Onlara şunu diyebilirim sadece: "Bir insanı yargılamadan önce, gökte üç ay eskiyinceye kadar onun makosenlerini giyip yürü." (Kızılderili deyişi)
Azıcık empati ve saygı her insanın hakkı diye düşünüyorum. Yapıcı olmayan eleştirilere, kendi iyiliğiniz için kulak tıkayın bence. Yoksa "Desinler"e göre yaşamaya kalkışırsak, bir hayatımız olmayacaktır zaten. Her kafadan bir ses çıkacak ve biz hangisine uyacağız! Tabii ki, iyice düşünüp doğru adımları atmaya çalıştıktan sonra kendi iç sesimize!
Not: Bu yazı kendi kararlarını veremeyip gidenlere yazılmıştır.
