Artık Dünya’daydı,her etkisine bir tepki alıyor güvende olduğundan emin olmaya çalışırmışcasına sürekli bir talepte bulunuyordu.Dünya’nın adı anneydi.Dünya’yı tek kişiyle simgeleştirmişti,ne istese oluyordu.Bir şeyin olmuş olması için; ihtiyaç hissetmesinin yeterli olduğunu sandığı şanslı günlerindeydi:)
3 Aylık oldu,nesneleri fark etti,eline kadar uzatılıyor o da kavrayabiliyordu o renkli çınğırağı,karşılıklı gülüşmek süperdi,sesler çok değişikti ah bide başını çevirip bakabilseydi..
Sonra 6 aylık oldu,Yaşasın dı!
Ama annesi Dünya değildi artık fark ediyordu,biraz gecikmeye başlamıştı isteklerinin karşılanma süresi.Yine de Dünya keşfedilecek bir yerdi,en renklilerin peşinden gidip incelemek keşfetmek lazımdı.Başka birsürü insanlarda vardı ama en güzel eski Dünya gülüyordu,gözleri sıcacık bakıyordu..
Şimdi artık yeni oyunlar oynayacak, Ce eee diye bişeyler yapacak,el çırpacak,iki elini birden kullanacak,birine anne birine de baba diyeyim bilerek değil ölesine söyleyeyim onlar üstlerine alınır diyecek,ve fark edecek ki bağımsızlaşıyor.
Sıralama da yapabilirse keşfetmek için hiçbir engeli kalmayacak.Artık doğum günü yaklaştı çünkü.
İlk uzaklaşma girişimleri bir hüzünü de yanında getirecek,incindiği durumda anne anında müdahale edemeyecek.Biraz protesto etmesi gerekecek,çınılmaz olduğunu fark edecek artık kendisiağlayacak.
Ama kendi beden parçalarını fark edecek bu sayede,kimlik oluşumuna da katkısı olacak.
Birşeye çok dikkat edecek:
Annesi o uzaklaşırken nasıl bakıyor ona?
Git!Keşfet!Ben buradayım mı diyor?
Yoksa;Dünya tehlikeli;heryer de mikroplar var!DUR!Bensiz korumasızsın mı diyor?
Kritik kararını o güvendiği gözlerden aldığı hisse göre verecek.
Annesi Dur! diyorsa;yolu yetişkinken terapiye düşerse öğrenecek kaygısının,evhamının,felaket senaryolarının sebebinin nerelere dayandığını..
Annesi git diyor! Süper! Ben buradayım diyor!
Yine de annesini görüp duyabileceği kadar uzaklığa açılıp kendini garantiye alacak.Akıllı bebek!Biraz kaygısı artarsa hemen anneye dönecek,güvendeyim duygusunu depolayıp tekrar keşfe çıkacak.
18 Aylık olacak bu arada,ayrılmanın kaçınılmaz olduğunu fark edecek.Artık kendisi merdiven çıkabiliyor,anne baba diye bilerek söyleyecek taklit konuşmaları da değil üstelik,bi kaç tanede ihtiyacını giderecek kelime öğrenecek.Mama iyi mama diyince karnım doyuyor:)
Kalem verdiler bir de eline karalayabiliyor,2 yaşına kalmaz yemekleri kendisi yiyebilecek,koşabilecek!
Ama fark etti bi kere;annesi her saniye yok,biraz protesto etmesi gerek,bu Dünyayla kendisi baş etmesi gerek.İlk hayal kırıklıkların hayırlı olsun bebek:(….
Ama şanslıysan annen de seni gözetliyor sürekli,keşfetmene izin veriyor,gerektiği kadar müdahale ediyor,gerektiği kadar geciktiriyor,tıpkı senin onun nerede olduğunu bilmek istediğin gibi o da senin ne tarafa gittiğini ve ne yaptığını çok önemsiyor.
Göz takibinde kalmanı,senin için tehdit olanla karşılaşıp da arkana döndüğünde ,o bir çift gözü göremezsen düşeceğin kaosu biliyor.
Bu öyle bir kaostur ki panik atak geçiren yetişkinin hissiyle eştir.Hiç bir şey kontrolümde değil ve sonuna kadar tehlikeye açığım..Savunmasızım..
Ayrılabilmek zor iş Çocuk 2-3 yaş arası döneme geldiğinde başarılması gereken yeni görevlerin olacak.
Bir ben varım, Bir de öteki. Bunu kabul etmen gerekecek.
Zorsun bu dönemlerde çocuk!Bebek değilsin artık çocuksun bi kere.Annen yakınlaşınca bağımsızlığının engellenmesinden,uzaklaşınca terk edilmekten korkup kriz çıkartacaksın.Çok bilmişler buna iki yaş sendromu diyecekler:/
Ama şanslıysan annen seninle özdeşim kuracak,sana anlaşıldığını hissettirecek,taklit etmeyecek de aynı senin gibi hissedebildiği gösterecek,işte o zaman çok rahatlayacaksın. Hem keşfedecek,hem güvende olacaksın
İyi ile kötüyü bir arada örebileceksin.Hadi gözün aydın,ömür boyu kişilik bozukluğu tanısı almaktan da kurtarmış olacaksın böylelikleJ
Annen senin bedenini,her bir organını,ruhunu,her bir duygunu ayrı ayrı tanımlayacak sana.Kursa gitmesine gerek yok,bunu çok doğal bi yetenekle seninle özdeşim kurmakla yapacak.
Sen de bu sırada ayrılmış büyümüş, hem bir beden hem de ayrı bir ruh olarak kimlik kazanmış olacaksın.
Olur ya işler bu kadar da iyi gitmedi;yine şanslıysan;
Öğretmenlerinle senin yerine annenin konuşmasını istediğinde,kendin giyinemediğinde,banyo yapamadığında,sürekli korku hikayeleri üretip annenlerle yatmak istediğinde, arkadaş edinemediğinde,sırf kaygını yatıştırmak için tırnaklarını parçalarcasına yediğinde,korkup çaresiz hissettiğinde ne yapacağını bilemeyip öfke saçan bir çocuk haline geldiğinde, ,okulda kapasitene göre başarı elde edemediğinde yardım talebini görür ve kimliğini oluşturmak için bir çıkış yolu arar Dünya’n!
PEDAGOG
Afife SELVİTOPU
