ergenlikle ilgili yazınızı vicdan azabıyla ağlayarak okudum.16 yaşındaki oğ

Merhaba Gönül Hanım, Öncelikle vizdan azabı çekmekten acilen vazgeçmeli ve sakinleşmelisiniz. Oğlunuza bundan sonrasında bağırıp çağırmayacağınıza önce kendinize söz vermelisiniz. Sonrasında yavaş yavaş oğlunuzla sükunetle ve sevecenlikle (abartmadan) gündelik ihtiyaçları için kontakt kurmaya başlayın. "Karnın aç mı, sana (sevdiği yemek neyse) o yemeği hazırladım" gibi. Sonrasında onun yapabildiği ve sizin yapamadığınız bir konuda oğlunuzdan yardım rica edin. Sizi başta geri çevirebilir, ümidinizi kaybetmeyin. Bu davranışları abartmadan sürdürün, bir süre sonra size aç olup olmadığını, açsa yediğinde, "eline sağlık" demeyi, yardım istediğini konuda gönülsüz de olsa yardım etmeye başlayacaktır. Size açılmasını ise bir süre daha beklemeyin. Bu yaşlar makaleden de okuduğunuz gibi, gençlerin ailelerinden uzaklaşıp arkadaşlarına yöneldikleri süreçlerdir. Ancak zamanla kendinizi ona anlatarak, onunla gurur duyduğunuzu yaptığı güzel şeyler neticesinde söyleyerek, onunla çatışmayarak, hele de bağırıp rencide etmeden, dostluğunu yeniden kazanabilirsiniz. Sağlıkla kalın,