Destek almali miyim

Merhaba,Esimle birbirimizi cok severek ve bir cok zorlugun ustesinden gelerek evlendik. Evlendigimizde bundan sonra ki hayatimizin muhtesem olacagini Ama olmadi.. Evlendikten 3 ay sonra hamile kaldim ve esim yurt disinda calismaya basladi. 3 senelik evliyiz bunun toplam belki de ara ara birlikte olarak 1 senesini bir arada gecirdik. Ve git gide birbimizden uzaklasiyoruz. O bana karsi asiri tahammulsuz ve bu hali beni cok uzuyor. Surekli alttan alan taraf benim. Evladimizi yalniz buyutuyorum sayilir. Herseyle kendim ilgileniyorum. Alisverisimi kucuk begimle ben yapip market posetlerini ve bebek arabasini ayni anda tasiyorum, patlayan ampulu kendim degistiriyorum, cocugumuzu asiya goturuyorum bunun gibi bir suru sey. Bazen duygusallasip zorlandigimi soyledigimde beni gucsuz olmakla, depresif olmaya calismakla, olaylari abartmakla itham ediyor. Susan taraf yine ben oluyorum. Gunde bikac kez mesajlasiyoruz hafta da bi ya da iki kere de telefonla bazen de goruntulu konusuyoruz.. Cogu zaman beni cok sevdigini, bizi cok ozledigini, ilerdeki hayatimizi daha guzel kilmak adina bu ayriliga katlanmamiz gerektigini soyluyor. Garip bi sekilde ona inaniyorum( bi kac kez beni aldatma girisimine ragmen). Cunku inanmak benim tek dayanagim. Onu da kaybedersem zaten yasayamam. Size evliligimizi nasil yoluna koyabiliriz diye sormayacagim. Bu sorunun cevabi az cok belli cunku. Ben kendimi cok bitkin, yorgun hissediyorum. Artik onunla tartismak dahi istemiyorum cunku kendimde tartisacak gucu bulamiyorum. Hayat enerjimi ve yasama istegimi gun be gun kaybettigimi hissediyorum. Cocugumu cok seviyorum, elimden geldigince iyi bi anne olmaya calisiyorum ama hep yorgun bitkin ve agrilar icinde uyaniyorum. Cogu gunumu agri kesiciler esliginde geciriyorum. Sizce psikolojik bi tedavi almali miyim? Cocugumu emanet etmek icin birakabilicegim surekli bi yer yok. Ama muhakkak tedavi onerirseniz bi yolunu bulmaya calisacagim. Simdiden tesekkur ederim. Hoscakalin