Depresyon, Özgüvensizlik

Hocam merhabalar. 28 yaşındayım. Şiddetli geçimsizliğin olduğu bir ailede kardeşlerimle birlikte sevgisiz bir şekilde büyüdük. 16 17 yaşlarımda babam ve annem boşandı. Normal bir boşanma süreci değildi ve bizi çok yıprattı. Babam ve annem ikisi de son derece anlayışsız mutluluğumuzu, hüznümüzü paylaşabileceğimiz insanlar değil. Ki zaten şu yaşıma gelmişim adam akıllı bizlere şefkat gösterdiklerini hatırlamam. Ancak başımıza bi aksilik gelirse... Kimseye güvenemedik, hayatımızda hiçbir zaman insan yerine konulmadığımız için insanlarla ilişkilerimizde de hiç iyi olamadık. Ne çocukluk yaşayabildik ne de doğru düzgün üniversitesi hayatımız oldu. Hayatımız boyunca hep yalnızdık, kendi sorunlarımızı kendimiz çözmek zorunda kaldık çünkü anneme ve babama yanlışlıkla bizi dinlerlerse ancak anlatabiliyorduk o zamanlarda da her şey için bizi suçluyorlardı. Bunların ve buraya sığdıramadığım birçok olay yüzünden hep kendimden utandım. Güzel, zeki, başarılı bir insan olmama rağmen hiçbir zaman sevilmeye layık olduğumu düşünemedim. Şu an kamuda mühendisim, ayaklarım üzerinde duruyorum. Fakat yaşadığım şehirden uzaktayım, iyice boşluğa düştüm çok yalnız hissediyorum kendimi ve bunun bitmeyeceğini düşünüyorum. Güzel bir işim var, gayet güzel bir kızım bu zamana kadar farkında olmamış olsam da. Kendi ayaklarımın üzerinde duruyorum. Bugüne kadar hep güzel, mutlu, içinde sevginin, saygının olduğu bir ailem olsun istedim, bunun için çalıştım ama herhalde yaşımdan dolayı artık umudumu yitirdim. Bütün hayatım boyunca bunun için çalıştım ama sanki artık uzak bir ihtimal ve benim de o ihtimal peşinde koşacak gücüm kalmadı, kendimi o kadar yorgun, o kadar bitkin hissediyorum ki. Hayata çok geç kaldığımı düşünüyorum ve birisinin benimle bir hayat kurmak isteyeceğini bile düşünmüyorum artık. Sürekli ağlıyorum ve kendimi tutamıyorum, bunu aşmak istiyorum. Bu durumdan nasıl çıkarabilirim? Teşekkür ediyorum şimdiden.