Merhaba. Annem 3-4 ay önce 6-7 yaşlarında bir kız çocuğuna bakmıştı. O bizimle öğleden akşama kadar falan duruyordu. Ben okuldan geldiğimde falan görüyordum genellikle eve geldiğimde. Biz onu ailece çok seviyorduk. Ben çok seviyordum, gerçekten. Onunla geçireceğim zamanı neredeyse hiçbir şeye değişemem herhalde. Çünkü gerçekten çok seviyordum, bana sevgi veriyordu. Sıkı bir abi kardeş ilişkisi geçirdiğimizi düşünüyorum. Ben ona çok sevecen yaklaşıyordum, sevgimi göstermeye çabalıyordum. Onunla oyunlar oynuyordum, bazen dışarı çıkardık annem ben o kız ve ablam...Elinden tutardık onun ve gezerdik. Ama bir süre sonra şartlardan dolayı(maddi durum) ailesi bize baktırmaktan vazgeçti, fakat çok memnunlardı, sırf maddi durumdan. Ben ona çok bağlandım Bir daha baktırmayacaklarını öğrenir öğrenmez yıkıldım. Çok ağladım, ayrıca çok duygusalım da. Çekingenim de, takıntılarım da var. Onu hala daha çok seviyorum ama eskisi gibi hiçbir şekilde vakit geçiremiyoruz canım kardeşimle. Ben onu çok özlüyorum, onu görür görmez seviniyorum bir iki dk konuşup gittikten sonra gözlerim doluyor ağlamak istiyorum. Ailemde öyle bir durum söz konusu değil, onlar da çok sever ama aynı şey onlar da olmaz... Ben onun çok faydasını gördüm, bana sevgi verdi, beni çok mutlu etti...ama artık yok, gelmiyor... Ne yapacağım ben ? Neler önerirsiniz ? Teşekkür ederim şimdiden, kolay gelsin...
mutlaka psikoterapiye gelmelisin.