Kendimi Kabul Ediyorum...

Hayatla baş etme yöntemin sen küçük bir çocukken başkaları tarafından garipsenir ve sana tuhaf gözüyle bakılırsa bir süre boyun eğici şeman sana bunun doğru olduğunu söyler. Sende kendini artık “kusurlu” görmeye başlarsın. Bu tıpkı otizmli bir çocuğun herkesin kendisine “tuhaf, sorunlu, bi garip çocuk” gözüyle bakmasıyla aynıdır. İnsanların gözündeki o yargıyı silemediğin için kabul edersin. Ancak kendinde var olan hayatla baş etme yöntemini de silip atamazsın. O senin bir parçandır çünkü. Gizli gizli kimseye göstermeden aynı yöntemi kullanarak hayatla baş etmeye devam edersin. Sonra bir gün otizmli bir gencin üniversiteyi kazanması gibi, şizofren bir ressamın iyi eserler çıkarması gibi ya da paranoyak bir yazarın tek solukta okunan ansiklopedi kalınlığında kitaplar yazması gibi hayatla baş etme yöntemin başkalarının takdiri ve alkışını kazanmaya başlar. Bu sefer tekrar sorgularsın kendini. Bir zamanlar sana “ vah vah yazık!” gözüyle bakanlar şimdi “oooo… O büyük bir dahi! Çok zeki olduğundan böyleymiş zaten!” gözüyle bakmaya başlarlar. Bir zamanlar sende “kusur” olarak gördükleri ve gösterdikleri şeyi şimdi “yetenek” olarak görür ve sana da öyle gösterirler. Oysa sen hayatla baş etme yönteminle ne yerilmek ne de övülmek istersin. Ne yerin dibine soksunlar seni ne de göğe çıkarsınlar. Aradığın tek şek SAKİN BİR KABÜLDÜR!