İlişki
Tartıştığımız tüm insan deneyimi yönleri, ilişki bağlamında gerçekleşir. İnsan olmak, aslında ya da hayal gücünde sürekli olarak diğer insanlarla ilişki içinde olmaktır. İlişki odaklı bütüncül psikoterapi, kelimenin tam anlamıyla hiçbir insan faaliyetinin ilişkisiz olamayacağını ileri sürer. En münzevi keşiş bile yalnızdır, sadece ilişki bilgisiyle ve ilişkiye karşı bir karşıtlık içinde: Su içinde yüzen bir balık, suyun ıslak olduğunu bilmez çünkü ıslaklık, ancak ıslak olmayanla karşılaştırıldığında anlam kazanır; aynı şekilde, hiçbir ilişki anlamlı olamaz, ancak ilişkiyle karşılaştırıldığında anlam kazanır.
İnsan deneyimindeki ilişkilerin yaygınlığını dikkate alarak, başkalarıyla ilişkiler geliştirmek gerçekten her bireyin temel görevi olabilir mi diye merak edebiliriz. Belki de ilişki sadece psikolojik bir ihtiyaç değil, aynı zamanda biyolojik bir ihtiyaçtır, Mitchell'in (1993) ileri sürdüğü gibi: "Bağlanma, daha temel biyolojik ihtiyaçlardan türetilmemiştir; bağlanma, bir kuşun yuva yapma davranışı kadar temel olarak türetilmiş temel bir biyolojik ihtiyaçtır" (s. 22). İnsanlar, başkalarıyla ilişki kurma açlığıyla birlikte evrimleşmişlerdir. Ben sadece bir 'ben' değilim; birçok 'biz'in bir parçasıyım ve benim 'ben'liğim, katıldığım her 'biz'in kalitesine bağlıdır.
Çok uzun bir süre boyunca, psikoterapistler ilişkiyi insan doğasının temel bir yönü olarak azımsamış veya hatta göz ardı etmişlerdir. Psikoterapi, çoğu zaman bir 'ben'in kutlaması olmuş, bireysel sağlık ve büyüme için oksimoronik bir arayış olmuştur. Bir birey, ilişkileri nedeniyle kendisi olur; bir ilişki, içindeki bireyler nedeniyle kendisi olur. Hiçbiri diğerinden bağımsız olarak var olamaz.
Terapötik İlişki
Danışan ve terapist arasındaki ilişki benzersizdir, insanların girdiği diğer ilişkilerden farklıdır. Şüphesiz, diğer ilişkiler de büyüme ve değişimi destekleyerek "terapötik" olabilir; sizinle ilgilenen, size saygı duyan, acınızı paylaşan ve başarılarınızı kutlayan biriyle ilişki içinde olmak büyümeyi ve iyileşmeyi destekler. Ancak, çoğu doğal olarak oluşan ilişkide bir tür talep niteliği vardır, bir tür koşulluluk: ilişki, ancak her iki taraf da birbirinin davranışlarından genellikle memnun kaldığında ve her biri birlikte olmaktan kendisi için bir şeyler kazandığında devam eder. Neden seninle ilişkide kalıyorum? Çünkü bu ilişki beni tatmin ediyor, çünkü bana ihtiyacım olan ve/veya hoşlandığım bir şey veriyorsun. Dostluklar, meslektaş ilişkileri ve romantik ilişkiler, bu tür karşılıklı kazançların çeşitleri üzerine inşa edilmiştir.
Terapötik bir ilişki, buna karşılık, varlığını tamamen bir kişinin, danışanın, iyiliğine olan bağlılığa dayandırır. Karşılıklı değildir, çünkü terapist (etkileşimden sıklıkla memnuniyet alsa da) orada kendini memnun etmek için değildir. Terapötik ilişkinin amacı, danışanın büyümesi için gerekli olanı elde etmesidir. Terapistin herhangi bir büyümesi veya memnuniyeti bir yan etki, bir bonus olup, terapötik sözleşmenin bir parçası değildir. Ayrıca, terapötik ilişki, öğretmen ve öğrenci veya avukat ve müvekkil arasındaki gibi "tek yönlü" bir beklenti olan diğer ilişkilerden de farklıdır, çünkü bu sözleşme düzenlemelerinde öğretmen veya avukatın, danışanın büyümesini teşvik etmek için kendi açıklığını ve savunmasızlığını tam olarak kullanması beklenmez.
Terapötik bir ilişki kurmak ve sürdürmek, hassas bir denge gerektirir - ilgili ama talepkar değil, savunmasız ama zayıf değil, kendini farkındalığı paylaşmaya istekli ama bu farkındalığı danışana zorlamayan. Aşırı endişe ile (bu, danışanın terapisti memnun etmek için davranmasını davet eder) yetersiz endişe (bu, ilişkiyi zayıflatır ve danışanı desteksiz hissettirir) arasında duraklayan ilişki odaklı bütüncül bir psikoterapist, danışanın kendi hızında büyüme -ya da büyümeme- hakkını aynı derecede samimiyetle desteklerken, danışanın iyiliğiyle gerçekten ilgilenir.
Kişinin kendi sevinci veya acısı, yalnızca başka biriyle, geçmişte ya da şu anda, samimi bir bağlam içinde tam olarak deneyimlenebilir. Belki de böyle samimi bağların yokluğu, insanları psikoterapiye getiren türden travmalar ve sıkıntılar yaratmada kritik faktördür, terapötik ilişki içinde meydana gelen türden samimi bağların, travmayı ve sıkıntıyı iyileştirmede etkili olabileceği kesindir. Terapistin, danışanın keşfettiği deneyimi paylaşmaya, ilişkide tam olarak var olmaya ve katılmaya ve insan olmaya istekli olması, ilişki odaklı bütüncül psikoterapinin özüdür. Bu istek, danışanın, kendisinin gizli veya duvarla kapatılmış kısımlarına daha da cesurca yol almasına yardımcı olmak için gereken beceri ve bilgiyle birleştiğinde, psikoterapötik görevin özüdür.
