Bir konuda gerçekten çok suçlandığınız bir durumu hayal edin (veya hatırlayın). Elbette böyle bir durumda af diliyorsunuz, durumu açıklamaya çalışıyorsunuz, belki birisine mazeret gösteriyorsunuz, suçu bir başkasına aktarıyorsunuz? Yoksa suçunuzu inkar mı ediyorsunuz?.. Ama şunu da düşünün ... birini rahatsız etmek istediniz mi, kasıtlı olarak suçlandığınız veya diğer kişiyi üzdüğünüz bir an mı yarattınız?
Her aile farklıdır, ancak çoğu ebeveyn içtenlikle çocuklarına zarar vermek istemedi. Çocukların psikolojik özelliklerinin cehaletinin, kendi travmatik eğitimlerinin ardında, bazen en küçük çocuklar için bile çok sayıda yaralanma ve yaraya neden olan çoğu zaman vardır. Ailenizi affettiniz mi? Affetmek zor ama çok güçlü ve yetişkin bir adımdır. Bu adımınız henüz yapılmadıysa, bu konuda yardımcı olabilecek bazı ipuçlarına bakalım.
Affetmek kabul etmek anlamına gelmez. Ebeveynlerinizi fiziksel veya psikolojik istismardan affedebilirsiniz, ancak aynı zamanda bu tür eğitim yöntemlerini kendiniz ve bir bütün olarak toplum için kabul edilemez olarak düşünebilirsiniz.
İlk doğup büyüdüğünüz zamanın nasıl olduğunu bir düşünün. Ekonomik krizler döneminde, iş ve paranın olmadığı, ancak ellerinde küçük bir çocuğun olduğu bir dönemde ... Ne yazık ki, böyle anlarda «hayatta kalma» hedefi ön plana çıkıyor ve «yetiştirme» amacını engelliyor.
Tüm çocukluk travmalarını «yaşamaya», «konuşmaya» çalışın. Ama dikkat! Bunu ebeveynlerinizle birlikte yapmanıza gerek yok. Arkadaşlarınız ve partnerlerinizle bile bunu yapmak istenmez. Bir psikologla travmatik bir deneyim yaşamak en iyisidir. Psikolog, birinin adresine mümkün olduğunca doğru ve dikkatli bir şekilde çarpıklıklar ve suçlamalar olmadan zor anların üstesinden gelmeye yardımcı olacaktır.
Çocukluk ve ergenlik yıllarınızda şimdi ve o zaman bilgi edinme düzeyini değerlendirin. Bugün herhangi bir bilimsel ve eğitici literatürü engelsiz okuyabiliyor, kendimizi eğitebiliyoruz. Ebeveynlerimizin interneti ve bu kadar çok bilgisi yoktu. Genellikle hatalar tam olarak cehaletten yapılır.
Ebeveynlerinizi oldukları gibi kabul etmeye çalışın. Artık değişmeleri ve yorum söylemeyi bırakmaları pek olası değildir. Halihazırda oluşmuş bir yetişkini yeniden yapmak mümkün değilse, denemek mantıklı mı? Yoksa tarafsızlık düzeyine kadar iletişim kurmak daha mı kolay?
Çocukluk çağı hüznü kesinlikle normaldir. Çocukların fotoğraflarına bakarak veya geçmişi, çocukluğunuzu düşünerek periyodik olarak göğsünüzü kıstırabilir, üzüntü ve acı, pişmanlık yaşayabilirsiniz. Bu sizin deneyiminiz, duygularınız. Üzgün olmak, neşeli olmak kadar normaldir. Kendinize zaman tanıyın. Gerçek duyguları bastırmayın.
Ailen, her şeyi doğru yaptıklarına inanarak suçlarını asla kabul etmeyebilir. Bir yetişkin olarak bunu anlamalı ve buna hazırlıklı olmalısınız. Onlara haklı olduğunuzu kanıtlayarak onları ikna etmeye çalışmayın. Uygulamada görüldüğü gibi, böyle bir durumda özellikle önemli olan kanıtlanmış bir ebeveyn suçu gerçeği değil, yetişkin konumunuzdur.
