Çocukların ilk öğretmeni anne-babalardır

Toplum bireylerden oluşur ve sağlıklı bir toplum oluşturmak için sağlıklı bireyler yetiştirmek gerekir. Bireylerin oluşturduğu ve toplumun en küçük birimi ise ailedir. Çocuk, yetişkinlik hayatında sahip olacağı kişiliği aile içinde oluşturmaya başlar. Kısaca aile, çocuk bir prova yaptığı bir sahnedir. Şüphesiz ki her anne-baba sağlıklı bir kişiliğe sahip , özsaygısı, özgüveni yüksek, içsel çatışmaları olmayan çocuklar yetiştirmek ister.Çocuk yetiştirmek, sadece onun ihtiyaçlarını karşılamak ve kendi anne-babalık doyumunuzu sağlamak için onu sevmenizden ibaret değildir. Arzu edilen şey, çocuğun öz denetimini yapabilen, kişisel ve disiplin sınırlarını oluşturmuş birey olmasını sağlamaktır.

    Çocuk dünyaya geldiğinde, çevreyi tanımayan, tek başına hiçbir eylemi yapamayan, konuşamayan bir canlıdır. Ona konuşmayı hatta hangi dili konuşacağını öğreten ebeveynleridir.Yürümeye yeni başladığı zamanlarda düştüğünde onun ellerinden ilk tutan da anne-babasıdır. Ona dünyayı tanıtan, objelerin isimlerini öğreten, koşulsuz seven yine anne-babadır. Dolayısıyla ebeveynleri; çocukların en doğru bilgiyi edindikleri, güven duydukları en önemli kişilerdir. Bu kadar kazanım sağladığı kişileri rol model almasından daha doğal ne olabilir ki?

    Anne-babalar çocuklarının birer öğretmeni olduklarını unutmamalılar. Etik ve ahlaki kuralların temellerini atarken sadece sözel olarak değil davranış olarak da çocuklarına model olmalılar. Yalan söylemenin yanlış bir davranış olduğunu öğretmek isteyen bir anne baba, bu konuda çocuklarına çok rahat bilgi sunabilirken, istenmeyen bir telefon geldiğinde çocuğuna “ Annem uyuyor de.” diyerek yalan söylemeye ihtiyaç duyduğumuz zamanlarda, bunun kötü bir davranış olmadığı mesajını verdiklerinin ne yazık ki farkında değiller. Ve yahut insanların düşüncelerine saygı duymayı, empatiyi öğretmeye çalışırken eşler arasında çıkan bir çatışmayı sağlıklı çözemeyip, ses tonlarının yükseldiği, sözcüklerin nahoş olduğu bir tartışmayı çocuklarına sergileyebiliyorlar. Herşeyin en doğrusunu öğreten, her zaman en güvedikleri kişi olan anne-babası bile birbibine saygı duymuyorsa, sesler yükselip belki hakaret ediliyorsa; çocuk başklarına nasıl saygı duymayı öğrenebilir ki? Halk arasında kullanılan “ Benim dediğimi yap, ama yaptığımı yapma.” cümlesi bunun en açık örneği sanırım.

     Öğretiler sadece açık mesajlarla, sözel iletişimlerle yapılmaz. Gizil (örtük ) mesaj dediğimiz bir iletişim biçimi vardır ki çocuk bu mesajlarla da öğrenir. Düşüncelerimizden sonra, duygularımız sonrasında ise davranışlarımız meydana gelir.

(Düşünce  ⇒  Duygu  ⇒  Davranış ) Çocuğun davranışını değiştirmek gerekiyorsa, neyi nasıl algılayıp yorumladığına bakıp,onu değiştirmek gerekiyor.Düşünceler de gizli mesajlardan sonra da oluşabiliyorsa, ebeveynler çocuklarına sadece sözel olarak değil davranış olarak da tutarlı bir tavır sergiyerek model olmalılar.