Ebeveyn olmak, bu sayede kendi çocukluğunuzu geri almak, onun varlığı ile kendinizi temize çekmek ya da diğerinin gözünde değer kazanabilmek değildir. Onun varlığı ne sizi yüceltir, ne de küçültür. O sizin yaşadıklarınızın,ruhsal çatışmalarınızın hesap defteri de değildir..sizin onları varetme tercihinizin sonucu vardırlar ve kendileri başlıbaşına bir varlıktır..onların varlığı size minnet/hizmet etmelerini, ya da onlara göstereceğiniz aşırı efor( -bu da sizin seçiminizdir) kutsal kılınmanızı gerektirmez..ki kaldı ki ebeveynlik kutsanacak bir durum da değildir. Dünyaya gelmeyi onlar seçmediler değil mi?..tıpkı sizin gibi..acaba ebeveynlerimiz bizimle büyümeye/gelişmeye çalıştığı için olabilir mi olgunlaşamayan yetişkinler olarak kalmamız?..öyleyse bu yaşamı nasıl yaşaması gerektiğinden öte, yaşarken onun duygularını paylaşmayı, ve size uymasa da desteklemeyi koşulsuz kabul edin...kendi hesap defterinizden ona bakmamayı deneyin. İlişki çatışmalarınızın faturasını ona ya da diğerine değil önce kendinize çıkarın. Eşinizle ilişkiniz bitse/ bitmese de ebeveynliğinizin bitmeyeceği gerçeğini kabul edin. Sonrası emin olun çok daha rahatlayacaksınız,siz nefes alırsanız o da bu sayede sağlıklı ve dengeli bir yaşamı bulacaktır.