Her yaş döneminin ayrı beslenme güçlükleri olsa da iştahsızlık sorununu genellikle 9 ay-2 yaş arasında daha sık görülür. İştahsızlık en genelinde patolojik ve fizyolojik etkenler ile beraber yanlış beslenme alışkanlıklarıyla oluşuyor. Fizyolojik iştahsızlığın en temelinde herhangi bir hastalık etkeni olmaksızın çocuğun gelişim süreci içinde karşılaştığı uyum sorunları yatmaktadır. Mesela, diş çıkarma ataklarının en iyi bilinen bir iştahsızlık nedeni olduğunu söyleyebiliriz. 1 yaş sonrasında büyüme ve gelişmenin yavaşlamaya başladığı dönemde, çocuğun beslenme gereksinimlerinin de azalmaya başlaması, diğer bir fizyolojik etkendir denebilir. Ayrıca bilmemiz gereken bir şey vardır ki, o da besinlerdeki geçiş dönemlerinin çocukların en yoğun iştahsız olduğu fizyolojik evreleri oluşturduğudur. Şöyle ki, sütten püreli gıdalara geçiş, yeni tatların denenmesi gibi. Çünkü bu yeni tatlara alışma sürecinde çocuklarda ciddi beslenme isteksizliği görülebiliyor. Bu tarz durumda çocuğun gelişime karşı bir uyum sorunu yaşıyor olabileceğini aklımıza getirmemiz gerekiyor.
İştahsızlığın patolojik nedenlerinin başındaysa demir eksikliğinin ve kansızlığın geldiği söylenebilir. Bunun dışında genellikle patolojik iştahsızlığın altındaki diğer sebepler de, idrar yolu enfeksiyonları, üst ve alt solunum yolu enfeksiyonları, gribal enfeksiyonlar, viral hepatitler gibi hastalıklardır. Ancak bu hastalıklar birkaç gün ila birkaç hafta arasında iştahsızlığa neden olup çocuğun büyüme ve gelişme sürecine belirgin bir olumsuz etkide bulunmuyor. Ancak 3 haftadan uzun süreli bir patolojik iştahsızlık devam ettiği takdirde çocuğun mutlaka kontrolden geçmesi gerekiyor.
Peki çocukların iştahsızlığı nasıl giderilir?
- Öncelikle çocuğun sofraya ailesi ile beraber oturmasını alıştırmak gerekir. Çünkü çocuğun yemek alışkanlıklarını geliştirmesinde en etkili ortam, ailedir.
- Yemek yerken çocuğa yedirilen her şeyin yararı bir bir anlatılması gerekir. Yani, besinler mevsimlerine göre, çeşitlerine özen gösterilerek hazırlanmalı ve ona her besinin yararları anlatılarak kendisiyle birlikte tüketilmelidir.
- Yemek yedirmek için sürekli çocuğun peşinde dolanmamak gerekir. Çünkü ‘Ne yese kar’ düşüncesi ile çocuğun arkasında gezerek kaşık kaşık bir şeyler yedirmeye çalışmak acıkma duygusunu engeller.
- Çocuğun düzenli saatlerde öğüne alışması sağlanmalıdır. Öğün aralarında ve yemek öncesinde düzensiz olarak gıdaların alınması acıkma duygusunun gelişmesini engellemektedir.
- Yemeğin sofrada yenmesinin alışkanlık haline getirilmesi sağlanmalıdır.
- Besin değeri yüksek ve de çocuğun severek yediği gıdaların tercih edilmesi gerekmektedir. Ve asla miktar yönünde zorlama yapılmaması gerekir.
- ‘Bak kardeşin bitirdi, sen hala yemedin.’ Gibi kıyaslamaların katiyen yapılmaması gerekir.
- Yemesi karşılığında takdir etmek, ancak ödüle alıştırmamak gerekir.
- Tabağına yiyebileceği kadar yemek koyulması gerekir. Hatta azar azar yemek koyarak tabaktaki yemeğini bitirdikçe takdir edilmesinde fayda var.
- Çocuğun bireysel gelişimini desteklemek için, sofrada onu özgür bırakarak kendi kaşığı veya çatalıyla beslenmesine fırsat vermek gerekir.
