zor gunler

yasım 35.evli ve bır cocuk annesiyim.hayatım boyunca hep insanlara bişeyler verebilmek içni uğrastım.hep birilerine yardım ettim.hastalarsa kostum.aglıyolarsa kostum.tum kostum kostum.bır seferde benim zor gunum oldu.ve o kostugum insanların bir adım bana gelmelerini bekledim.benim kostugum kadar kosmalarını beklemedim.çunku ben özümde cok cok fedakar yardımsever merhametli biriyim.bir aıdm gelseler yetecekti.ve bu insanlşar ailemdi.annem bana karsı hep mesafeli.bırgun beni yavrum diye öptüğünü hatırlmamıyorum.içimde hep bir anne özlemi var.anne oldum evlendim ama hala içimdkei anne özlemi büyüyor.küçüklüğümden beri uzaktı.büydükçe büyüdü büyüdükçe büyüdü bu özlem.ailem yanımda dğeil.nasıl davranmalıyımki acı cekmeyeyım.nerede hata yaptım.neden en sevdiklerim canımı verdi,klerim yıllardır kostuklarım birgun yanımda olamadılar.annem neden bana soğuk.bunlar bana cok acı veriyor.evliliğime çocuguma yansıyor.ercekten cok acı cekiyorum.acı cekmemek için ailemde olsa insnalara nasıl davranmalıyım.ercekten bana yardıme din.inanın anneliğimi yasayamıyorum.çünkü içimde dev gibi büyüyüen bir anne özlemi var.bana yavrum demiyor.beni öpmüyor.hergun soruyorum anne beni sveiyomuusn.hatta şimdi beni evlatlık bile aldıgını düşünüyorum inanın bana.