Vefat eden birisinin ardından yaşanan anlamsızlık

Merhaba, 1993 doğumlu 24 yaşındayım ve ailemin tek çocuğu olarak annem babam dedem ve ben aynı evde yaşıyorduk. Dedem 2013 yılından beri iki kere felç, kasık fıtığı ameliyatı, burunda cilt kanseri 2013 yılından beri çeşitli hastalıklarla uğraştık. Birşey olmasın diye gözlerinin içine bakardık burnunda sivilce çıksa doktora götürürdük. 2017 yılının sonuna doğru bir durgunluk geldi, bazı olayları kavrayamama durumuna geldi örneğin yemek yedikten sonra yemek yiyelim demek gibi. Hiç evde tek bırakmıyorduk düşer de birşey olur diye. Kan sulandırıcı verdikler bu durgunluğundan sonra hemen toparladı biraz daha iyi oldu fakat son 3 aydır sürekli bir uyku hali vardı birşey olduğu belliydi. 26 Şubat gecesi beyin kanaması geçirdi ve hastaneye kaldırdık 3 gün yattıktan sonra maaelesef ki vefat etti. Annem ve babamın tek uğraşı dedem olduğu için çok ama çok üzüldüler aynı üzüntüyü bende yaşadım fakat onların yanında dağılırsam onlar daha kötü olacağından dışarda ağlayıp yanlarına gidiyordum.Ölüm haberini aldığımda da dışardaydım ağladım ve yanlarına gittim onların yanında hiç ağlamadım onlarda şaşırdı her gelen beni soruyordu ama ben üzülemiyordum son zamanlarda annemde babam da dedeme bakarken çok yoruldu onlara da daha çok üzülüyordum. Kendimi ağlayamadığım için çok suçlu hissediyorum ama içime atıyorum dedemsiz bir hayat çok zor hemde 24 yılını hep beraber geçiren benim için çok zor. Boşlukta gibi hissediyorum, fakat bir o kadar rahatlamış da çünkü aklım onda değil eskisi gibi içimde korku yok ona ya birşey olursa diye. Sanki o daha iyi bir yere gitmiş daha iyi bakılıyor gibi hissediyorum. Fakat üzülmediğim içimn suçluyorum kendimi ama o hayatta olsaydı tek bir gözyaşıma kıyamazdı diyerek kendimi avutuyorum. Sizce bu boşluğun rahatlamanın yanı sıra bu üzülmememin dışarı yansıtamamın bir sebebi var mı?