ben 48 yaşında iki çocuk annesiyim.bir çok olay karşısında ağlayamadığımı farkettim.bu beni duygusuz biri gibi gösteriyor. oysa en olmadık zamanda en olmadık şeylere ağladığım oluyor ama beni kimse görmüyor.kızım üniversteye giderken onu yollarken çok acı çekmeme rağmen ağlamadım. sizce bu normal mi kendimi kötü hissediyorum.bana yardımcı olabilecek bilgiler verirseniz çok sevinirim.
merhaba. hastane değişikliğim nedeniyle sorunuzu geç cevapladım özür dilerim. kimsenin olmadığı yerde ağlamanız çevre algısına önem verdiğinizi, ya da sevdiklerinizin üzülmesinin sizin için kendinizden daha önemli olduğunu gösterebilir. bazen kişiler kendilerini sevdiklerinin hep 1 adım gerisinde tutarlar. ama bu uzun vadede mutsuzlukla sonuçlanan bir durumdur. tabiki bunun daha uzun bir görüşmeyle nedenlerinin tam olarak analiz edilmesi ve çözüm oluşturulması gerekmektedir.eğer kendi kendinize çözemezseniz terapiye başvurmanızı tavsiye ederim. bazen hayatta önce ben diyebilmeyi öğrenmemiz gerekiyor. bunu tek başımıza yapamıyorsak bir psikolog desteğiyle yapmalı ama mutlaka yapmalıyız. sevgiler
çok teşekkürler...
rica ederim. sağlıklı günler dilerim