merhaba hocam

hocam, sorunumu tek bir cümle de toparlayamayacağım çünkü diğer etkenlerden bahsedersem kendimi daha iyi ifade etmiş olacağımı düşünüyorum. her sorunumu kafaya taka taka özgüvenimi kaybettim, kendimi hiç sevmiyorum ve inanın dinimiz yasak etmese çoktan intihar etmiştim. kendimi sevmediğimden ve özgüvenim olmadığından yolda yürürken ıssız yerleri tercih ediyorum, insanlarla karşılamamak yüzyüze gözgöze gelmemek için. biraz kendimden bahsedeyim. bende kronik hepatit b, epilepsi(*** *** **), solunum yetmezliği, depresif duygu durum bozukluğu var. küçükken kaza sonucu bana içirilen kezzap ile çektiğim sıkıntılar, sevmediğim ve babamı aldattığını düşündüğüm bir annem, yani daha nice nice sıkıntılar var bunlarla beraber gelecek kaygısı da vardı. herşeye bir dur dedim üniversite okumak istedim ve 2013 de DGS ile ODTÜde mühendislik kazandım. şimdi derslerde çok zorluk çeksem de daha da önemli bir problemim var. benim mizacım biraz sert, yapım bu. yaşımda olmuş 28 ve saçlarım ak dolu. bu yüzden bir arkadaş bulamadım ve çok yalnızlık çekiyorum. benim sorumluluk duygusu, disiplin, yalnız yaşayabilmeyi öğrenebilmem için ne yapmam lazım? bir kaç kitap mı önerirsiniz? yoksa ameliyat, ilaçla falan olur mu? ODTÜnün psikiyatri servisine gittim bana doktor ilk başta antidepresan önerdi ama epilepsiyi tetikleyebileceğinden vazgeçti ve terapi yazdı ama ben kabul etmedim, ders yoğunluğundan dolayı. yoksa sizce çözüm terapi de mi?