Duygularım

Merhaba,17 yasındayım.Empati duygum çok kuvvetli dinlemeyi,yardımcı olmayı çok seviyorum.12-13 yaşlarında babaannemi kaybettim.Geçen yılda 2 arkadaşımı trafik kazasında kaybettim.Yıkım oldu benim için.Bu olaylardan sonra değiştim kendime gelemedim ruh hallerim dengesizleşti yani dışarıya hep gülüyorum ama bir yalnızlık hissediyorum sürekli.Sanki annem,babam ölecekmiş gibi düşünüyorum yada kendim.Gece kafamı yastıga koydugumda ağlıyorum içime atıyorum.Çevremdekiler ne derdi olsa bana koşarlar çok güçlüsün derler çünkü kolay değil her sabah gördügün insanın bir anda gitmesi.Ne zaman düşkün birisini görsem yardım edesim geliyor.Sadece geceleri sesler duyuyorum kavga sesi gibi pencereden bakıyorum bomboş ortalık.Kimseyi sevmek istemiyorum çünkü seversem ölürler gibi.Seneye ygsye girecegim sanki daha önceki gibi bir an gelecek 12 yıllık eğitim hayatımı silecek gibi oysaki çok başarılıyım psikoloji okuyup insanlara yardım etmek istiyorum ama işte umutsuzum.Kimseye aşk anlamında bir şeyler hissetmiyorum zorluyorum ama olmuyor gözlerim doluyor birinden etkilensem zaten ölecek o da diğer arkadaşlarım gibi yada bende bir şey var ben seviyorum diye ölecek.İnsanları aramak istemiyorum ya benimle telefonla konusurken dikkat etmeyip kaza yaparsa diye.Kitap okuyorum satırların arasında kayboluyorum resmen..