tülin hnm bız evlenelı 2 yıl oldu.2 yıldır çocugumuz olmuyor.çıkolat kıstı var tedavı göruyorumm..ama ınanın hastaneye gıtmek ıstmıyorum artık her gıdısımın sonu husranla bıttı sımdıye kadar cok yoruldum bunaldım..anne olmak ıstıyorum esımde hıc bır problem yok..esim 30 yasında artık baba olmak ıstıyor.etrafta arkadaslarını cocuklarla goruyo oyle bakıp kalıyo ben de onu ole goruncee cok uzuluyorumm..bız nasıl atlatırız bu durumu bırbırımıze nasıl ıyı gelebılırız bu surecte..esımde hersey normal bnmde normal tek sıkıntı endometrıozız olmam bu yuzden hamılelıgı engellıyor..kıstım erıyor d.kontrol hapı ıle sonra yıne tekrarlıyor..ruhen çöktüm.etrafımda hamıle görmeye dayanamaz oldum..bi baskasının cocunu alıp sevmek agrıma gıder oldu..çocuklara bu kadar duskunken..hele esım yanımdayken yolda gecen bi hamıle bi çocuklu bırını görsem gözumun ucuyla bıle bakamaz oldumm..napıcam ben yardımcı olun ..piskolojım çok mu bozuk yoksa boyle hıssetmem normalmı?
Merhaba Yaşadıklarınız düşünüldüğünde hislerinizin bu şekilde gelişmesi oldukça normal. Ancak sizi çok yıprattığı için destek almanız gerekiyor. Oldukça duygusal tepkiler veriyorsunuz. Destek alırsanız yaşadıklarınıza bakış açınız ve değerlendirme şekliniz değişecektir. Bu değişiklik sizi de çevrenizdekileri de rahatlatacaktır.