Aşırı stres, takıntı ve niceleri

‪Sabah rutinlerini negatif bir tutum takınmadan yapmak mümkün değilmiş gibi. sanki sabah normal bir şekilde uyanıp çevresindeki insanlara neşeyle günaydın diyenler sorunluymuş da bendeki normalmiş gibi. gece uyuyamamak normalmiş gibi. kendimi değersiz hissediyorum. eksik hissediyorum. ailem bile beni sadece çocukları olduğum için seviyormuş, benim sevilecek hiçbir tarafım yokmuş gibi. beni seven sevgililerim beni sevmekle sadece hata yapmışlar ve bu hatalarının farkına varınca da sevmekten vazgeçmişler sanki, böyle düşünüyorum. kendim olmaktan gurur duymuyorum, aksine hoşnutsuzum kendimden. olmak istediğim kişi olamıyorum. olamayacağımı da biliyorum. fizyolojik ve psikolojik olarak ait olmak istediğim statüye hiçbir zaman giremeyeceğimi biliyor bunun hüznünü yaşıyorum. geçmişimle barışamıyorum. kendimi affedemiyorum. yaptıklarımdan nefret ediyorum. belki de nefret etmiyorum ama nefret etmem gerektiğini biliyorum. ama bilmeme rağmen nefret edemememden daha çok nefret ediyorum.çünkü bu daha acınası. özgüvenimi yavaş yavaş yitiriyorum. kendimi bastırılmış hissediyorum. alkol almakla kendimi yatıştırıyorum. aldıkça içime çekiliyorum. her sabah bundan rahatsızlık duyuyorum. gece yine alıyorum. kaçıyorum kendimden. kaçmaya çalışıyorum. kaçamıyorum. bunlardan kimseye söz edemiyorum. utanıyorum. yarın normal hisseder de akıllarında ''yanlış'' bir izlenirim bırakırım diye korkuyorum. başarılı olduğumu ve olabileceğimi düşünmüyorum. bencil bir insan olduğumu insanlara gereken değeri veremediğimi düşünüyor bunun altında eziliyorum. ama daha fazlasını yapamıyorum. dini inançlarımın sarsıldığını hissediyorum. Oysa benim çocukluğumda büyük bir yer kaplamıştır din. belki de ben öyle sanmışımdır. kıldığım namazlar Allah'ın adını anarak döktüğüm gözyaşları belki de adını koyamadığım başka duyguların, düşüncelerin tezahürüydü. ama ben onları dini inanç kisvesinde görüyordum. bilemiyorum. ben kimim bilemiyorum. kim olmalıyım bilemiyorum. ölmek ve yaşamak istiyorum.‬