..............
mrb..aslında nerden başlalayacağımı bilemiyorum ama kısaca özetlemek gerekirse, yaklaşık 1,5 yıllık evliyim..herşey evlenmemle başladı aslında...o karşımdaki muhteşem insan, apayrı bir kişilikteki insan gitti başka biri geldi karşıma..işte herşey ozaman değişiverdi..Ben onu tanıyamamaya başladım..uzunca nişanlılık sürecimde hiç olmadığı kadar hoşgörülü,kibar biokadar nazikti..evlendik büyüsü bozuldu herşeyin. ben onun karakterindeki bu değişikliliği kabullenemedim.kendimi rüyada sanarken kabusun içinde buldum..karşımda meğer hiç tanımadığım biri varmış hissi, beni öyle çok hayal kırıklığına uğrattıki..artık sürekli tartışmalar bitmeyen kavgalar hayatımı mahvetti..sonu malum ayrılık..uzunca birsüre..sonrası tekrar birleşme...ama ben yaşadıklarımı bitürlü silip atamadım..karşımdaki hiç değişmedi hala aynı..ben hep içime atıyorum ve sonrasında bedenen ve ruhen çok yıpranıyorum..şuan psikolojik destek alma gibi bişansım yok..içim okadar kırgın, okadar kızgın ki..kırılıyorum sürekli..ve son aylardada yaşadığım aşırı kıskançlık beni daha da alt üst etti..nie bilmiyorum belkide yaşadıklarımın etkisindendir güvenimi kaybettim..her durumu kötüye yormaya başladım..kısacası çok yorgunumm .kendimi ruhsal sıkıntıya sokacak halde kıskançlık duygularına büründüm..bunu neden yapıyorum bilmiyorum..kafamda kurguladığım şeyleri gerçekten olmuş gibi inanmaya da başşladım..ve özellikle hemcinslerime aşırı tepkiliyim..herkes beni ondan koparacak hissi beni yiyip bitiriyo..ben farkettirmediğimi düşünsemde o bendeki bu değişikliğin farkında ve bitürlü eski yaşadğım olumsuzluklar için affedemiyorum onu
Merhaba, Psikolojik destek almak için gerçekten ihtiyacınız var. İç dünyanızdaki karmaşıklıklar dışarıda eşiniz veya diğer insanlarla olan iletişiminizde de sıkıntılara sebebiyet veriyor gibi görünüyor.. Eğer benimle iletişim kurarsanız maddi açıdan sıkıntınız varsa seans ücretlerini erteleme veya başka bir çözüm yolu bulabiliriz. Yeter ki siz iyi olmayı isteyin. Beni aramanızı bekleyeceğim. Selamlar...
cevap için çok tşk ederim..gelmek isterdim ama şuan iş gereği başka biyerdeyim..bulunduğum yrdede bana yardımcı olacak kimse yok.açıkçası kimseyle bişey paylaşmıyorum..sürekli kendi kafamla konuşup kendim cevap veriyorum..bazen de cevap veremiyorum tabi..sonra düşünmekten hastalanıyorum...aslında böyle deildim ben.. nezaman ayrılık yaşadık tekrar birleştik , benim düşüncelerim değişmeye başladı..artık beni eskisi gibi asla sevmeyeceğini düşündüm..bu düşünceyle kıskançlık duygularım ortaya çıktı..normalde hastalık boyutunda bir kıskançlığım yoktu açıkçası ben böyle kıskanç olduğumuda yeni öğrenmiş bulundum...önceden yaptığı her hareketi normalken, şuan bana anormalmiş gibi geliyor..aslında yanlışla doğruyu şuan ayırt etmekte çok güçlük çekiyorum..doğru düşünüyormuyum yoksa yanlış mı?sürekli biri benle konuşsun bana yardım etsin istiyorum ama yok işte..düşüncelerle boğuşuyorum..gittiği geldiği yeri bildiğim halde kafamda kurguladığım farklı..kurguladıklarıma da inanıyorum ben...inandıkçada soğuyorum sanki..ben küçücük bir tebessümle, bir bakışla mutlu olabilirken, karşımdan bunu göremeyince kin duygularım kabarıyor..erkek arkadaşlarından bile kıskandım..herkesin kadın erkek kim olursa olsun, ona başka birini bulup sanki benden uzaklaştıracağı düşüncesi çok yordu beni..bilmiyorum kaybetme duygusumu bu bendeki..
Muhtemelen kaybetme duygusu... Ama derinlerde bir başkasını kaybetme korkusu da yaşıyor olabilir misin acaba? Daha önce kimi kaybetme korkusu yaşadığını bulmaya çalış... Ara ara da bana yaz. Sevgiler...
Daha önce böyle kaybetme korkusu yaşamadım..bu son 4-5 aydır çok yoğun yaşadığım bişey..daha önce yaşadığım olumsuzluklardan ve ayrılıktan sonra bu hisse kapıldım....hatalar tek taraflı değildi bunu biliyorum..eski düştüğüm hatalara düşmemeye çok özen gösteriyorum..ben özen gösterdikçe karşımdakinde kaybetme korkusu olmadığını , beni kırmaktan hiç çekinmediğini gördükçe içim öfkeyle doluyor..o da ben gibi üzülsün istiyorum..kendimi değersiz , 2 kelime güzel söze layık olmayan biokadar kötü biinsan olduğum kanısına vardım..demekki ben diğer insanlardan eksiğim.eksiğim var ki bunu yaşıyorum..yanlışmı tanıdım yoksa o hep böylemiydi ayırt edemez hale geldim....bazen o kadar kırgın oluyorumki konuşmayı canım istemiyor.hergün mutlu ve neşeli olamazki biinsan.ister istemez daha durgun olduğu , gülmediği zamanlarda oluyor..ama o sürekli benden onunla konuşan , hep mutluymuş gibi görünen bir karakter istiyor..ben mutsuzluğumu, sevincimi dışarı yansıtan biinsanım..o farkında değil ama veren değil sürekli karşısından bekleyen biri.. artık bundan eminim..onun dediği gibi de yapıyorum çoğu zaman,,ama biyere kadar oluyor...sürekli ben ilgili, ben güzel sözler söyleyen,sormayan sorgulamayan , sürekli ona ilgili biri oldukça karşımdan da azıcık ilgi bekliyorum..görmeyince de gururum çok kırılıyor.yapamıyorum..bunu söylediğimde de kavga oluyor hep..busefer hiç konuşmuyor benimle..kendini kapatıyor bana..belki buraya yazdıklarım basit sorunlar gibi görünsede, yaşadıklarım hiç basit değil..böyle bihayatı nezamana kadar devam ettirebilirim..ayrı kaldığımda da çok acı çektim ben..ama böylede çekiyorum..çıkmazdayım..bütün bunlar yetmiyor gibi beynimde beni yiyip bitiren kıskançlıklar...ya başka birini severse ya beni terkederse..ya başkası ona başka birini bulursa..çünkü artık o bana karşı aynı değil hiçbirzaman da olmayacak..umudumu kaybettim ben..
Bazen karşımızdakini anlamak yerine karşımızdakinin kendimiz gibi olmasını isteriz. Bu da bizi yanlış yapmaya sürükler..
peki bu karakter önceleri bambaşka biriyken sonradan başka bir hal alırsa ,çift karakterden söz edebilirmiyiz..bunun cevabını bulamıyorum ben...kandırılmak mıdır bu
Bu daha çok kişilikle alakalı bir sorun ancak yüzyüze görüşebilirsek bulabiliriz.
Tekrardan mrb..cevap bulamadığım bişey daha var..biinsanda kişilik değişimi varsa psikolojik sıkıntıdan bahsedebilirmiyiz?önceki zamanlarda olaylara yaklaşımı farklıyken mesela daha ılımlı, daha düşünceli, kırmaktan çekinirken,şuanda bambaşka bir şekilde davranıyorrsa agresifse,kırmaktan , üzmekten çekinmiyorsa bu kişilik değişimimidir? bu insanı bu şekilde kabul etmek doğrumudur?yoksa değişmesi içn ısrar etmek , sürekli uyarıda bulunmak ne kadar doğru?
Kişilik değişimi ilişkileri oldukça zorlayan bir durumdur. Bu tür kişiler kendilerini anlamlandırmakta güçlük çektikleri için kendilerini de oldukça yalnız ve çaresiz hissederler. Ama genellikle psikolojik bir yardım almaktan uzak dururlar.. Bu kişilerin iyileşmesinin tek yolu güvenli bir ilişki kurmaktır..
Bu değişimi kabullenmek çok zor..Ama değişimi kabul etmeyip ben zaten böyleyim demesi çok daha kırıcı ve üzücü..Güvenli ilişki derken mesela nasıl davranmak daha doğru olur?yine eskisi gibi olması mümkün değilmidir?sürekli onun hoşlanacağı şekilde davranmak da bana gurur kırıcı geliyor..işte o an ne kadar değersiz ve anlamsız olduğunu düşünüyorsun..Psikolojik yardım konusunda gerçekten böyle..asla kabul edilmiyor..ikna etmek de imkansız..sürekli kendinden taviz vererek o mutlu olsun demek de bana doğru gelmiyor?küçücük de olsa sözlü yada davranışsal olarak bibeklenti içerisine giriliyor.fedakarlık yapıldıkça beklenti artıyor bu durumda..
....
