Parmak emme yaşamın ilk yıllarında görülen bir alışkanlık biçimidir. Emzik emme gibi doyum ve boşalma sağlamaya yönelik bir davranıştır. Bu davranış çocuğun iç sıkıntısı ve gerginliklerini azaltma çabası olarak görülmektedir. Parmak yerine bez parçası, ya da elbise ucu da emilebilir. Çocuk yalnız kaldığında ve uykuya dalarken daha sık görülür.
Anne memesini az almış, emzik kullanmamış ya da emzik emmesi zorla bıraktırılmış çocuklarda daha sık rastlandığı söylenmektedir.
Aile çeşitli yasaklama ve cezalarla bu davranışı engellemeye çalışır. Çocuğun elini bağlama, eline acı biber sürme, dövme gibi cezalandırıcı ve yasaklayıcı yaklaşımların hiç bir faydası olmadığı gibi bu davranışı daha da pekiştirici yönü vardır.
Tırnak yeme, parmak emme gibi davranışlarda; tedavinin ilk ve en önemli aşaması çocukta bu olaya neden olabilecek gerginlik yaratıcı durumların tespiti ve ortadan kaldırmaya çalışılmasıdır.
Her türlü cezalandırma, tırnak yeme ve parmak emmeyi engellemeye yönelik suni yaklaşımlar ile ailenin çocuğu devamlı uyarması ve söz ya da fiille müdahale etmesi sorunu bir kat daha arttırır. Böyle yaklaşımlar çocukta kendisi ile değil de tırnağıyla ilgileniliyor izlenimi bırakır ki, bu da zaten sıkıntılı olan çocuk için hiçte hoş olmayan bir durumdur.
