Bahsetmek istediğim toplumdaki "Baba evinden gelinlikle, koca evinden kefenle çıkarsın." zihniyeti. Biraz kadın bakış açısıyla yazacağım, bu durumda tarafım, kimse kusura bakmasın.
Bir psikolog olarak, elimde olsa oracıkta, hastane odasında boşayacağım o kadar çok kadın gördüm ki...
"15 yıl önce, severek evlendik. Ailem vermedi, kaçtık. İlk zamanlar da içerdi ama, bu kadar değil. Sonra daha fazla içmeye başladı. Derken eve sabaha karşı zil zurna sarhoş gelip beni dövmeye başladı. İşi de bıraktı. Baktım aç kalıyoruz, ben evlere temizliğe gitmeye başladım. O arada iki çocuğumuz oldu. Bir de kumar oynamaya başladı. Ben elin evlerinde sabahtan akşama kadar çalıştığım yetmiyormuş gibi, akşam da gelip kendi işimi yapıyorum, bel fıtığı oldum. Ama paramı elimden alıyor, biz gene çocuklarla açız. İçki, kumar, aldatma... Allah'a inanmasam intihar ederim, bir de yavrularım bensiz ne yapar! Ailem 'Çocuklarını bırak gel!' diyor, nasıl bırakayım! 'Boşanırsan seni öldürürüm!' diyor. Nasıl bir çıkmazdayım!"
Öldürür! Defalarca şahit olduk! Arkalarından iki "Vah vah!" edip unuttuk!
Hakikaten, yukarıdaki hikâyede doğru bir şey var mı! Ben bunlara defalarca şahit oldum. Bu kadınlar kime sığınacak, kimden yardım alacak? Aile, toplum, devlet?
Fransa'dan tatil için gelmiş bir danışanım olmuştu. İki çocuklu, ev hanımı ve boşanacak. "Nafaka falan..." derken, "Yok, nafaka almayacağım!" "Eee, nasıl geçineceksiniz çocuklarla?" dediğimde "Devlet her türlü ihtiyacımızı karşılıyor." demişti. O zamana kadar bundan haberi olmayan ben de, şaşırıp, sevinip kendimize üzülmek, bütün duyguları aynı anda yaşamıştım.
"Ya benimsin ya toprağın!" sevgi değildir! Boşanan kadın, erkeğin kütüğünden düşer, hayatından çıkar, en fazla "eski eşi"dir artık. Başkasını sevince, kimsenin namusu kirlenmez.
Son sözüm; evlilik iki kişilik yaşamaktır. Kimse kimseden üstün değil. Bir eşi boşanmayı düşündürtecek hale getirmeyin. Aile terapisi ya da sosyal çevreden destek alıp düzeltmeye çalışın. Her şeye rağmen olmuyorsa, evlilik gibi boşanmak da haktır!
