Bir lise öğretmeni günün birinde derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?”
Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. “O zaman” der öğretmen. “Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin.” Öğrenciler bunu da yaparlar. “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!”
Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamamışlardır. Ama, ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:
“Şimdi, bugüne dek affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.”
Bazı öğrenciler torbalarına üçer–beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.
Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:
“Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar.”
Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:
– “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.”
– “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf gözlerle bakıyorlar artık.”
– “Hem sıkıldık, hem yorulduk...”
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:
“Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir..
Bu küçük öyküde de anlatıldığı gibi aslında en büyük yükümüz öfkelerimiz. Affetmek unutmak değil. Affetmek sizi yaralayan her kim varsa hayatınızdan çıkarmak ve kendi yolunuzda yürümeye devam etmek. Affetmek bir olaya, bir duruma, bir kişiye asılı kalmaktan, geçmiş hayatlara takılmaktan kendini kurtarmak. Affetmek özgürleşmek demek.
İnsan neden kendini mutsuz eden insanlara ve olaylara bağlı kalmayı istesin ki? Neden kendisine zarar vermiş ya da kendisini mutsuz eden insanları hep hatırlayarak ve her seferinde yeniden öfke duyarak yaşamak istesin?
Hayata karşı en büyük ihanet bu olmaz mı?
İnsanları affetmeyerek onları hayatımızın dışında tutmuş olmuyoruz ya da onları cezalandırmış olmuyoruz. Aksine hatırladığımız her defasında kendimizi cezalandırıyoruz yeniden, yeniden mutsuz ederek, olumsuz duyguları çoğaltarak.
Duygular virüs gibidir, bulaşır. Ne yayıyorsanız ve ne veriyorsanız mutlaka aynı şekilde size döner. Öfke öfke ile, sevgi sevgi ile!
Affedemediğiniz, unutamadığınız her kimse unutun gitsin. Siz onda kalın ama o sizde kalmasın!
