Ne olduğunu anlayamadık diye anlattı bir anne. Sınav günü gittiğimiz okulun baçesinde çocuğumu zapdetmek çok zordu ve yerinde duramıyordu. Sınava girip çıktıktan sonra da sürekli durmadan ağladı. Bir başka anne oğlunun sınava gireceği günün gecesinde sürekli kustuğunu ve geceyi hastanede geçirmek zorunda kaldıklarını anlattı. Tabi sınav anı hüsran, Onca emek, onca ümit ...
Bunun gibi daha onlarca sıkıntı yaşıyor çocuklarımız ve bunlar onların kaderleri değil. Tıpkı depremde alınabilecek önlemlerle zararı minimuma düşüreceğimiz gibi sınav öncesi alınacak önlemlerle onca emeğin çöpe gitmesini izlemek zorunda kalmamak için yapılacak şeyler var.
Çocuğu harekete geçirecek, motivasyonunu arttıracak , çalışmasını sağlayacak kadar kaygıya ihtiyaç var. Sıfır olması demek hiç çaba göstermemek demek bunun da sonu hüsran.Ama onun yukarda yazdığım gibi ketleyecek, zor duruma sokacak, performansını zora sokacak kaygı, yaşam boyu yaşanacak keşkeler yaşatır bize.Kendimiz suçlamamız, nasıl da düşünemedim dedirten.
Bazen çocuğun kaygısını anlamamız mümkünken bazen de eğer mükemmelliyetçiyse çocuğumuz ve girdiği her sınavdan yüksek başarıyla çıkıyorsa tahmin etmemiz daha da zorlaşıyor.İşin en kötüsü de gelecekte olması gereken yerde, okuması gereken okulda olmaması çok can sıkıcı.
Yapılan çalışmalar bunun sadece başarıyı olumsuz etkilemeyle kalmadığı ilerde migren gibi rahatsızlıklara da yol açtığı. Çocuğumuz hayatı boyunca bunun acısını yaşayacak duruma gelebilir. Bizde hep olumsuz bir durum yaşandıktan sonra önlem alınır. Ama bu durumun telafisi de yok.
NE YAPMALI?
Çocuğumuzun uzmanı bizleriz. Onu bizden daha fazla hiç kimse tanıyamaz. Biraz tanıdığımız kadarıyla olabilecekleri öngörmek işe yarayabilir. Daha önce sınava giren öğrencilerin aileleriyle konuşmak ve yaşanacakları tahmin edilebilir kılabilir. Kendimize bakıp kaygımızı anlayıp kendi kaygımızdan çocuğumuzu koruyabiliriz. Ne olur ne olmaz diye bir uzmana görünmek herzaman keşkelerin olmasından çok daha işe yarar olabilir.
