Tükenmişlik sendromu

Ben yanlış bir şey yaptığımda özelikle ibadet konusunda kendime tokat atarak cezalandırıyorum günde 8 saatten fazla uyuduğum zamanlar oluyor fakat ben yinede uykumu alamıyormuş gibi hissediyorum çok umutsuzum cok isteksizim hicbir şeye başlamak gelmiyor içimden bir şeyler yapmak gözümde büyüyor tırnak yemeyi bırakamıyorum ailemden görmediğim ilgiyi dışardan bekliyorum sevgi aşk özlem samimiyet bunlar bana çok itici gelmeye başladı kendimi aptal ve önemsiz hissediyorum dua bile etmek gelmiyor içimden kendim için hiçbir şey istemiyorum kendimden emin değilim bir duyguyu hissedip karşı tarafa aktaracagımda acaba gerçekten hissettim mı diyorum ani unutkanlık mı desem okb mi desem bilemiyorum fiziksel temastan hoşlanmamaya başladım ya da daha önce de boylemiydi bilemiyorum duygusuzlaşmaya başladım karşı cins beni üzdüğünü düşünerek açıklama yapıyor ve ben bu duruma çok kayıtsız kalıyorum kendimi gülerken aşırı çirkin hissediyorum kendi yaptığım hatalardan ötürü kendimi dövmek istiyorum kendimden nefret etmeye başladım kendime aşık olma ihtimali beni deli ederdi ama şimdi kendime bile kayıtsız kalıyorum karşıda ki kişi bana laf soktuğunda ya da üstü kapalı bir şey söylese bile kelimelerin özünü kavramıyorum beynimin içinde şuurum tamamen kaybolmuş gibi idrak etmeyi olayın özünü kavrayamıyorum ya farkedilmek istiyorum ya da tamamen kaybolmak kendimi aşağılık gibi hissediyorum kendimi soyutluyorum yani sonsuza dek kimse bana dokunmasın ben kendi kendimi cezalandırayım heyecana sevince bile ihtiyacım yok icimden mutlu olmak düşüncesi bile beni rahatsız ediyor