oğlumun endişeleri

Değerli Doktor hanım, Ben yıllardır çaresiz kalmış bir anneyim, bölüm birincisi olmuş, ödüller almış bir oğlum var ama mutsuz. Evde yalnızdı, şubat ayı başında gece yarısı uyanarak gürültüler duyduğunu sanarak ve bağırmaya başlamış, apartmanda bir kapının kurcalandığını düşünerek polisi aramış. Ama gelen polis somut bir şey bulamamış, apartman ayağa kalkmış. Ben şehir dışındaydım bana “kesinlikle bu evde kalamıyorum, dön buraya” diye yazdı. Ertesi gün “aşağıdakiler çıldırdı, bağırdılar” diye (onlar çok gürültülü kavga eder, bir keresinde ben barıştırdım onları) kendisine bağırıyorlar zannedip korkmuş ve dayısının evine gitti. Ancak, orada da yukarıdan bizim komşunun sesini duyduğunu söyleyince tartışmışlar dayısıyla. İki gün içinde döndüm ve onu da alıp eve geldik. Ama, 'bana taktılar, bağırıyorlar' diyordu ara sıra. Komşuyu çaya çağırdım, sohbet ettiler, ama hep yere bakıyordu. Bu arada tavsiye üzerine şubat sonu Psikolog Cemre Menteşe’ye götürdüm (yalvara yakara) ama ne yapsam bir daha gitmedi. Biraz rahatladı diyordum ki Mayıs gibi bu sefer yukardan vuruyorlar demeye başladı. Ne desem ikna edemedim. Kasıtlı değil bizden de o kadar ses gider dedim. “Yok, yok onlar değil, Gökhan diye biri var o yapıyor” dedi. 26 Haz. Saat 14 civarında beni çağırdı, “bak yine vurmaya başladı” diye. Yukardan çok hafif bir ses geliyordu “düşen yumuşak bir şey gibi”. Yukarı çıkıp özür dileyerek durumu anlattım. Genç adam da spor yapıyordum dedi. “Gökhan diye biri var mı?” diye sordum, yok öyle biri dedi. İşte o anda dünya durdu benim için, çevremizde benzer sıkıntıları yaşayıp tedavi olan kişilerle görüştürdüm ikna edebileyim diye olmuyor. Hatta geçen yıl onu ikna edemeyince size ben gelmiş, bunlara dayanabilmek için ilaç istemiştim. Ancak, artık onun ilaç alması gerekiyor diye düşünüyorum. Sizi çok meşgul etmemek için bunları yazdım. Uygun görürseniz randevu alıp geleceğim. Güvenecek başka kimsem yok, anlayışınıza sığınıyorum. Saygılarımla, Mürşide Figen İlkhan