öfke ağlama

Hocam evliyim 2 yaşında kızım var ve öğretmenim. okuldaki arkadaşlarımla ve öğrencilerimle bir sorun yok ama aile ve yakınlarımla bu sorunu yaşıyorum.sorun şu; ben kendimle ilgili bir savunma yapacaksam yada düşünmemi söyleyeceksem çok sert söylüyorum, hatta eşim şöyle diyor : çok haklısın söylediklerinde çok doğru ama öyle bir söylüyorsun ki bağırarak veya sert sert haksız konuma geçiyorsun. tabi böyle olunca da mevzu uzuyor tartışmaya gidiyor ve ben daha çok bağırarak anlatmaya başlıyorum veya tartışma büyükse kapıları çarpmak elimdekileri atmak istiyorum yapmıyorum ama istiyorum. sonrasında da üzülüp ağlıyorum. öğretmen olarak atanmadan önce ve evlenmeden önce öfkelenerek bağırarak anlatma yerine ağlayarak anlatıyordum zaten yapım gereği çabuk ağlayan birisiyim ama ağlayarak anlatmamam lazım diye sanki bunu bastırdım ve öfke çıktı bilemiyorum.bu olaylar herkesle olmuyor ama aile cevremle oluyor ve daha çok da annemle. Annemde de mükemmelliyetçilik var, ve kendinden çok etrafını düşünüyor. tatillerde kuzenler geldiğinde yok bi hoşgeldine gidiliyor yok onlar annemgile sonra bize sonra tekrar onlara ve annemde sürekli gelmemizi istiyor yok dediğimde işte problem tartışma burda çıkıyor ben sert söylüyorum herhalde o darılıyor sonra ben üzülüp ağlıyorum eşimde ya üzüleceğine gidelim daha iyi diyor ama böyle olunca da kısır döngüye giriyoruz.hem okul hem ev çocuk ve akraba çevresine yetişeceğim derken eşime çocuğuma vakit bulamadığım için bunalıyorum. hap kullanmam gerekir mi, terapiyle olur mu yardımcı olurmusunuz.