karamsar

Merhabahocam ; Uzun suredr kendimi amacsiz hissediyorum.amacsizlik dusuncesi surekli yatmaya bosbos oturmaya meyilli yapiyor . Aslinda tembelligi hic sevmem . Bu his beni kemiriyor gibi ! Tembelim ,mutsuzum,surekli is sesim konusuyor . Her an bu ses beni telkin ediyor . Her yaprigim seyde sanki hataliymisim birileri kirmisim hissi okusturuyor . Onceden mutlu eden durumlae simdi mutsuz ediyor . Sevdiklerimle birseyler yapmak bile mutsuz ediyor . Bilmedigim bi yalnizlik icindeyim .herseye herkese karsi buz gibiyim annemi babami bile yeterince sevmiyormus gibi . Arkadadlarina bagli ama beni uzduklerinde yada ben uzdugumde kendimden kurtulmk istiyorum . Kendimi odalara kapatip karanliga ve sessizlige gomulmek istiyorm . Kilolu degilim ama sisman duba gibi hissediyorum sanki insanlar beni gram gram tartarmis gibi geliyor . Sinav donmleride surekli agliyorum. Sinavlar kotu gelirse olesim gelir gibi cilginca agliyorum .yasama dair umudum ve istegim ,nesem ,eglenceli halim ,pozitifligim ,guler yuzum sonmus gibi . Beni kimsenin sevmedigini dusunuyorum araliksiz . Bu dusunceye kapilmis hayatin cikisina dogru yuvarlaniyorum . Allah'a inanca olmasaydi sanirim bu soylediklerimi derin serin dusundugum icin intihar edebilirdim . Sukur ki inancim var diyorum .beni tanimayan arkadasn yardimina ihtiyacim var . Farkli bi bakis acisina cok ihtiyacim var . İc sesimi susturmak istiyorum . 6 ay oncesine kadar konuskandim . Simdi ise hep icimden icimden konusuyorum . İlgilenirseniz sevinirim,tesekkur edrim .