Hayatı git gide karamsar ve manevi açıdan güçlük çekerek önce kendimden sonra toplumdan uzaklaşıyorum.

Ben 4 yaşımdayken Ailem mahkeme kararıyla ayrılmış . Annem bakamam başında annesi olguğu için üstlenememiş. Hakimde beni babama verip sabah görcekse annesi alıcak aksamda bırakıcak gide kapatılmış . Ben babamın yanında babannem ve dedemle büyüdüm onlar cahil ve durdum duymaz biraz şiddetçi kapaydılar . Babam beni küçük yaşta arkadaslarıyla hayat bakış açıma iyi kötülük üzerine baya gezdirdi özgür ve biraz savruk yetiştirdi. tabi ben zamanla hiçbirşeyin farkına varamıyordum. halbuki güzel geliyordu herşey ama ergenliğe girerken ki durumlarım daha da değişmeye başladı . büyük bir sevgi paylaşımı ve paylaşılmak isteyişim günden güne artmaya ve kaymaya basladı şöyle ki kayma annem olmadıgı için bunu kız arkadaslarımda bir hoşlantı gibi görmeye başladım . Zamanla o hoşlantı sevgiye dönüştü ve o zamandan beri aileme karşı hiç bagım yok ve sürekli sevgilime kurdugum bir hayat ve onunla bu hayatı yaşama biçimimi hayal umut ediyorum . Ve hiç bir zaman vazgeçemedim hayatıma yenik düşüyorum ....