Çok mutsuzum..

Nasıl baslasam bilemedim. ben 17 yasındayım. ve küçüklüğümden beridir sürekli huzursuz olan bi aile yapım var. geçmişte babamın anneme ve bana şiddet uygulaması, bize uyguladığı baskılar, içime kapanıklığım, hırçınlığım söz konusu. Bir kaç yıl öncesine kadar dışarda şen şakrak evde bi köşede ağlayan biri olmusumdur. son 1.5 yıldır kendimde gördüğüm sey ise karamsarlık mutsuzluk ümitsizlik yalnızlık hissi sanki benimle konusmamalarının tek sebebi benim sevilesi bir insan olmayışım. her seyin farkında olup harekete geçemiyorum. umursamamazlık yapıp yoluma devam edemiyorum. aksine gecmişe takılıyorum kendimi hiç sevmiyorum özgüvenim hiç yok. ben hiçbir seyden zevk almıyorum. kimseye güvenmiyorum. mutlu olamıyorum ben.. geçmişe çok büyük bi takıntım var ve internette orda burda gezen tozan arkadaşlarımı görünce kendi hayatıma isyan edip sürekli dert anlatıyorum ağlıyorum. Ayrıca babam dışarıda çıkartamıyor. Gerçekten dışarı çıkamıyorum. İzmirde yaşıyorum ve daha tek başıma hiçbir yere gitmedim. 2 kez metroya binmişliğim var siz düşünün. annem ve ablam hiç binmediler bile. sürekli baskı içersindeyiz hiçbir şekilde babama itiraz edemiyoruz ben telefonda bile konusamıyorum. internette bile takılırken babam azrail gibi başıma dikiliyor. ondan içten içe nefret ediyorum ve her gün nefret ettiğim birnini yüzüne bakmak çok can yakıcı. nolur yardım edin..