Asosyalleşme

Lise bitti ve o yaz telefonum 2ay boyunca hiç çalmadı.Bu süreçte aynaya daha çok bakmaya, kendimde daha çok kusur bulmaya başlamıştım. Küçükken kırılan burnumun daha da çirkin olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum.Bu düşünceler falan derken üniversite olarak Fethiye'yi kazanmışım. Şehir olarak falan en az 4 sene mutlu olacağımı düşünüyordum. Üniversite başladı ve adaptasyon sürecinde sürekli bir uğraş olduğundan dertlerimi dinleyecek veya yeni dert edinecek zamanım çok olmamıştı. İkinci dönemi 12kredilik ana dersin hocasıyla tartışınca dersinden bırakacağına dair tehdit etti ve dediği gibi yaptı.Sonra 2. senede aynı dersten kaldım.Artık psikolojik sorunlarım iyice kendini açığa vurmuştu.Muhabbet edemiyordum.Gece gündüz bilgisayardan oyun oynuyordum.Başka türlü zevk alamıyordum. Arkadaş ortamında 3kişiysek biri diğerine hadi gidelim dediğinde, bana sen de gelir misin? bile söylenmiyordu bazen.Kimya dersinde her maddenin boşlukta değeri olduğu öğretilmiş iken ben kendi değerimi bulamıyordum bir türlü. Sonra bir kız arkadaşım oldu.3 sene sürdü.Bu arada psikiyatri hekimi secita 10mg başlamıştı.Bu süre zarfında karşı tarafa etmediğim psikolojik eziyet/baskı kalmadığını iş işten geçince anlamıştım.Şuan iş hayatındayım.Çalışırken okuldaki kadar kolay arkadaş bulunamıyor.Arkadaşım yok diyebilirim.İyice içime kapandım. İnsanlarla muhabbet edemiyorum. Bırakın kız arkadaşı erkek arkadaşım bile yok. Havadan sudan konuşamaz oldum. Bazen muhabbet açmak için kendimi zorlarken saçlamadığım oluyor. Böylece kendimi değersizleştirdiğimi düşünüyorum.Ezber yeteneğim ve hafızam çok iyiyken şuan sürekli bir şeyleri unutuyorum.Evden dışarı çıkarken kapıyı kitlediğimde acaba kitlemişmiydim diye aklımda bir soru işareti kalıyor. İş hayatımda sorunlarla karşılaşınca iş arkadaşlarım sorunları çok basitçe çözerken ben arap saçına çeviriyorum.Sanki hayatima babamın ''pohpohladığı ben'' ile başlayıp, annemin sürekli komşu çocuklarını övüp, ''yerdiği ben'' ile sonlandırmaya gidiyorum.