aşağılık hissi

küçüklüğümden beri yaşadığım birkaç problemi size anlatmak istiyorum çok özgüvensiz ve duygusal biriyim,ama annemle sürekli kavga ederiz ve annem daha otoriter ve baskıcıdır,ilkokuldan beri hep kavgaettik,annem sinirlenince ağır konuşan biridir,birebir emirlernin yerine getirilmesini ister, çok dışarı çıkabilen biri değilim küçüklüğümden beri hep başkalarına özendim kendimi hiçbir zaman beğenmedim,hiç arkadaşım olmadı, kimse beni biryere davet etmedi,hep ben çabalamak zorunda kaldım başkaları için, ve budurum büyüdü,şuan 17 yaşındayım, kendimden okadar tiksindim ki, aynaya bakmaktan korkar duruma geldim, beni hiçbirşeyin düzeltemeyeceğine inandım, biri benim yanıma gelsede arkadaşım olduğunu söylesede inanamadım ben kendimden tiksinirken birinin beni sevebileceğine hiç inanmadım inanmıyorum. dışarı çıkmak için fırsat kollasamda dışarı çıkmaya korkuyorum,akrabalarımla koşamıyorum kendimi hakkımı aslasavunamıyorum, sırf insanları kaybetmeyeyim, yalnız kalmamak için haklı olsamda suçu üstüme alıyorum,kendimi dünyaya karşı hata olarak görüyorum, istenmemekten çok yoruldum en çok bu beni üzüyor, ben onlar için herşeyimi ortaya koyarken kimse ama kimse benim nasıl hissettiğimi düşünmedi, kendime zarar veriyordum,bacaklarıma kollarıma annem anlayınca bıraktım ama bu yalnızlık hissi,değersizlik hissi gitmiyor, gerçekten gitmyor çok yoruldum, başkalarına koşmaktan,bukadar korkakolmaktan,kimsenin beni istememesi, ben dayanamıyorum,2 kere ilaçla intiharı denedim birşey olmadı,sanki herşeyi insanlardan övgü almak içinyapıyorum,ve biri bana iyi olduğumu yanında kalmamı istediğinde sanki bu sözleri duymak için yaşıyorum ve iliklerime kadar hissediyorum birinin bana ihtiyacı olmasını istiyorum,ama hiçbirşey kendimi beğenmemi sağlamıyor,yine hep başkaları için uğraşan ben oluyorum, bazen iyi hissediyorum,çok iyi ama durum herzaman dönüp aynı yere geliyor,ben olmaktan nefret ediyorum,çok yetersiz, çok yalnız hissediyorum, herşey kararıyor,neyapmalıyım,lütfen görüşlerinizi paylaşın