Adaptasyon sorunlarım

Serhat bey merhaba.Kafam o kadar karısık ki nerden nasıl başlasam bilemiyorum.İnanılmaz bi adaptasyon sorunum var.Alıştığım yerin,kişilerin değişmesinden nefret ediyorum.Aileme aşırı bağlıyım.iki yıl öncesine kadar annemle babam çalıstıgı için okul dısındaki zaman dilimlerimde hep tek basımaydım.Her işimi kendim hallederdim.Ailem sorumsuz değildi ama siz daha iyi bilirsiniz ki annem hemsire olunca kendime basıma olmak zorunda oldugum zaman dilimi çok fazlaydı.Küçükken annemin izni bitmeden bi hafta önce strese girmeye baslardım haftaya annem evde olmayacak diye. Şuan da aynı seyleri hissediyorum. Ailemle korona sebebiyle hep beraberdik.Suan okulun açılcak olması(yazarken bile beni geriyor) ailemle daha az vakit gecirecek olmak beni inanılmaz geriyor ve kötü hissetieiyor.Hep basarılı bi öğrenciydim ve sorumluluk sahibiydim.Ama bu sorumluluk hissini abartmaua başladım.Ailemdeki herhangi birinden uzak kaldıgımda aşırı huzursuz oluyorum. Sürekli onları arama ihtiyacı hissediyorum.Başlarına bir şey gelirse diye.Yaşlanmaya başladıklarını düşündüğüm zaman da aynı anksiyeteleri yasıyorum, normal oldugunu bildiğim halde kendimi çok kötü hissediyorum.Annem emekli oldugı için ben evde yokken sıkılır mı, düzeni değişti kendini kötü hisseder mi diye düşünürken kendim hiçbir şey yapamıyorum.Ki annem asla bos oturmayı sevmez çalışkan bir kadın, bana ihtiyacı olmadıgını biliyorum.Bunların çocuksu duygular oldugunu düşünüyorum farkındayım.Ama maalesef yönetemiyorum duygularımı.En basitinden tatile gidiyoruz ama ben o anda onun mutlulugunu yasa ak yerine , gelince okulların açılmasına az kalmıs olcak , buraya alısmamam lazım, rahatlıga alısmama lazım diye sürekli geleceği düşünerek ilk bir kaç günü kendime zehir ediyorum. Genel olarak sürekli de ilerde nolcagını düşünüyorum.Şuan iyi bir üniversitede iyi bir bölüm okuyorum.Sürekli aklımda ilerde nolcagı var .çok karmasık anlattıgımın farkındayım.Eğer cevap verirseniz çok sevinirim.Çok teşekkür ederim şimdiden