Evde sürekli temizlik yapmak, dışarı çıkarken düğmeleri kapatıp kapatmadığından emin olamayıp defalarca kontrol etmek, sürekli mikrop kapacağını düşünmek ve bunun için önlemler almak, eşyaların simetrik durup durmadığına aşırı hassasiyet duymak ve asimetri görünce düzeltmek... Bunlar, düşüncede ve davranışta takıntı (obsesyon-kompülsiyon) olarak tanımlanır. Takıntıların bir hastalık haline gelmesi için, günlük hayatınızı etkileyecek düzeyde tekrarlaması gerekir. Klinik Psikolog Sinem Demir, henüz ‘rahatsız edici’ düzeyde olmayan ‘takıntılar’ınızın, ciddi bir ‘saplantı’ya dönüşmemesi için bazı tespit ve önerilerde bulundu:
*Temiz olmanın, evinin bakımına önem göstermenin öncelik taşıdığı bir ülkede yaşadığımız için, temizlik konularındaki titizliğin daha yüksek takıntı riski taşıması beklenen bir durum. Ellerinizi bir veya iki kere yıkadıktan sonra temizlenmediğini hissediyorsanız, kirli de hissetseniz, bir kere daha ellerinizi yıkamayın (ev temizliği için de geçerli).
*Sadece denemek, kendinizi sınamak için, boş kaldığınız zamanlarda kendi kendinize yeni takıntılar yaratmayın: Örneğin otobüste giderken, plakaları okuma, arabaları sayma gibi ‘oyunlar’ oynamayın. Bu oyunlar, gerçek bir takıntıya dönüşebilir. Bu konuda eğilim hissettiğinizde dikkatinizi dağıtacak ve ‘takıntı’ niteliği taşımayan konuları düşünmeye çalışın.
*Aşırı düzenliliğe takılmamak için, kendinize sınırlar belirleyin. Örneğin evinizi veya çalışma mekanınızı düzenlemek için her gün ve ayrıntılı bir düzenlemeye giriştiğinizi fark ettiyseniz, bu işleri yapmak için belli günler belirleyin. Rutin yapılacak işlere ayırdığınız zamanı uzatmayın, ayrıntılı düzenlemeyi (dolapların içini düzeltme gibi) ise sadece belirlediğiniz günlerde yapın; içinizden ‘haydi şurayı da düzelt’ gibi size baskı yapan iç sesinize kulak asmayın. Simetriye hassasiyetinizde fazlalık hissediyorsanız, özellikle dışarıdaki mekanlardaki asimetrik eşyaları (mesela tabloları) düzeltmeyin.
