Sonu olduğunu bilerek yaşamak insan olmanın en ağır getirilerindendir belki de. Yaşadığı yaşamın, edindiği dostlukların, aşkların, başarılarının her birinin sonu olduğu ve bu sonun büyük bir belirsizlikten ibaret olduğu düşüncesi dahi insanı kaygılandırmak için yeterlidir.
Okuduğum bir kitapta kişinin ebeveynlerinin kaybını onun da ölüm ile arasındaki köprünün kalkmasına işaret ettiği yazıyordu. Ne demek oluyor bu? Yakınlarımızın, en yakınlarımızın ölümü bize bir sonun varlığını hatırlatıyor ve bu sonun bizim için de geçerli olduğu gerçeğiyle bizi yüzleştiriyor.
Belki zaman zaman bu kayıplar bizlerin de ölüm kaygısını arttırıyor. Peki sizce bir sonun varlığını kabul ederek, yaşamı değerli, anlamlı kılmanın yolları nelerdir?
