Çocukların gözünden biz

Ebevynler olarak çocuklarımızı neyi ne zaman ve nasıl yapmaları gerektiğini söylerken bu kontrolün sadece bizde olduğunu düşünür, onların bu süreçte bir fikri ve isteği yokmuş gibi davranırız ve bu onların ya dışa bağımlı olmalarına ya da sürekli olarak ebevynle çatışma halinde olmalarına sebep olur. Kaçımız ona birşey yaparken ya da söylerken onun yerine koyuyor kendini? Kaçımız biz bişeyler yaparken karşıdan nasıl göründüğünü geçiriyor aklından? Bunun bir imajinasyonunu yapın derim. Yerde oturan çocuk sizsiniz ve tepenizde de size bir şekilde söylenen veya bağıran ebevyniniz? Nasıl hissederdiniz acaba? Aynı şekilde hali hazırdaki ebevynliğiniz, çocuğunuzun gözünde nasıl? Bunu sorun ona; beni nasıl görüyorsun, kızarken ya da bişeyler yaparken neye benziyorum? Bana bunu anlatıp çizer misin? Neyin daha iyi olmasını isterdin? Bu sorulara alışık olmayan çocuğunuza bunları sormuş olmak ve alınan cevaplar sizi tatmin ve mutlu etmese de onların gözünde nasıl biri olduğunuza dair derin farkındalıklar geliştirmenize sebep olur. Mükemmel olmadığımızı bilmek hem çocuğa hem de bize iyi gelecektir.