Kayıpların olmadığı bir yaşam mümkün değildir. Henüz doğarken bile annemizin sıcacık ve güvenli karnını kaybederek başlıyoruz hayata. Ancak her kayıp başka bir kazanca dönüşür zamanla; tıpkı doğum sonrası anneyi ve dünyayı tanımaya dönüşümü gibi. Bazı kayıplar aniden beklenmedik bir anda gelir ve ruhsal bir örselenmeye neden olur. Bu örselenme bir sonuçtur ama bu sonuç içimizde yaşanacak bir süreci başlatır: Yas!

Yas mana olarak negatif bir duygu olsa da kaybedilenden sonra yeni bir yaşama başlangıç içermesi bakımından olumludur aslında. Bir süreliğine güvende olma, umut etme duygularımızı sekteye uğratsa da bir ağacın sonbaharda yapraklarını döküp ilkbahar da yeniden yeşermeye durması gibidir insanın bu sekteye uğrayan duyguları. İnsan bir daha toparlanamayacağını zanneder yas sürecinde ve istemsiz olarak kaybına dair düşünce üşüşmeleri yaşar zihninde, uykuları bölük pörçük olur. Ancak altı aydan iki yıla kadar kaybedilene duyulan bağa göre uzar yas süreci ama mutlaka son bulur. Dünyanın boğuştuğu covid-19 onulmaz kayıplar yarattı hayatlarımızda, ancak tarihsel süreç her acının bir sonu geldiğini göstermiştir. Yasların sonu var ve bunu ancak yastan çıkanlar görür. Bu insanlar daha da güçlenmiş olarak dönüşürler.